Renate: “Blijf de kleine dingen in het leven waarderen”

In maart 2019 verandert het leven van Renate Westerhof uit Enschede voorgoed. Tijdens een kettingbotsing op de snelweg wordt ze van alle kanten geraakt. Daarbij loopt ze niet-aangeboren hersenletsel (NAH) op. Wat in eerste instantie lijkt op een zware hersenschudding, blijkt een blijvende aandoening die haar dagelijks leven beïnvloedt. Renate deelt met ons haar verhaal, haar worstelingen en hoe ze ondanks alles manieren vindt om verder te gaan. 

De klap die alles veranderde 

“Ik weet nog dat ik in de ambulance lag, maar verder is er veel een waas”, vertelt Renate. In het ziekenhuis wordt een scan gemaakt om bloedingen of breuken uit te sluiten, maar de artsen zien geen hersenschade. “De arts zei heel simpel: ‘Ik kan niet zien wat er in je hoofd gebeurd is’”.  

De eerste weken na het ongeluk zijn zwaar voor haar. Renate heeft constante hoofdpijn, is misselijk en slaapt tot wel veertien uur per dag. Ze herinnert zich hoe ze haar omgeving vraagt om stil te zijn, omdat elke prikkel als teveel voelt. Toch probeert ze snel de draad weer op te pakken. “Ik had net mijn master afgerond en werkte in het onderwijs. Ik was altijd een en al energie.” Maar die energie is na het ongeluk verdwenen. “Mijn bedrijfsarts zei: ‘Ga het maar proberen.’ Na drie dagen op werk, waar ik een uurtje aanwezig was, stond ik misselijk boven de wc. Ik probeerde door te zetten, maar ik stortte uiteindelijk compleet in.” 

De zoektocht naar antwoorden 

Na meerdere mislukte pogingen om haar werk te hervatten, begint Renate te beseffen dat er meer aan de hand is. Ze wordt doorverwezen naar een revalidatiearts en later naar een neuroloog. Pas na drie jaar komt de diagnose: traumatisch hersenletsel. “Ik dacht altijd dat een hersenschudding vanzelf over zou gaan. Dat bleek niet zo te zijn.” 

Alles veranderde sinds het ongeluk, vertelt Renate. “Van een energieke vrouw die midden in het leven stond, naar iemand die constant moet doseren. Ik ben een ander mens geworden. Geluiden, licht, drukte – ik kan er niet meer tegen. Daarnaast ben ik voortdurend vermoeid en heb ik een enorm tekort aan energie.” Het effect op haar gezin is minstens zo groot. “Mijn man en kinderen zien een andere vrouw en moeder. Ik kan simpele dingen niet meer doen zonder overprikkeld te raken. Uitstapjes, winkelen, feestjes, terrasjes… Het zit er niet meer in.” 

Leven met overprikkeling 

Renate heeft inmiddels haar leven aangepast aan haar nieuwe realiteit. Ze plant haar dagen zorgvuldig en houdt rekening met haar beperkte energie. “Ik heb een ambulant begeleider die me helpt met mijn agenda. Toch blijf ik me elke dag uitgeput voelen.” Fysiotherapie, yoga nidra, ademhalingsoefeningen en creatief bezig zijn helpen haar fysiek en mentaal te ontspannen. Sociale activiteiten blijven een uitdaging. “Vrienden laten me van tevoren weten hoeveel mensen er op een verjaardag komen. Ik blijf altijd maar een uurtje.”  

Ook thuis moet Renate continu balans zoeken. “Als er visite komt, plan ik vooraf rustmomenten in. Ook als de visite er is neem ik tussendoor rust. Mijn gezin helpt me herinneren om die momenten ook echt te pakken.” Ondanks de steun van haar naasten is het niet altijd makkelijk. “Ik voel me soms schuldig. De druk op hen is groot. Mijn man vindt het soms ook moeilijk om ergens alleen te blijven als ik eerder naar huis ga. Toch vind ik dat hij ook gerust dingen alleen mag ondernemen, bijvoorbeeld een terrasje pakken met vrienden of collega’s. Ik stimuleer dat ook.” 

De kracht van lotgenotencontact 

Renate heeft veel steun gevonden in lotgenotencontact. “Ik ben ooit begonnen met bloggen op Facebook en heb twee hele lieve ‘Lotjes’ overgehouden. Het is fijn om met mensen te praten die je begrijpen zonder dat je alles hoeft uit te leggen. We praten niet alleen over hersenletsel, maar ook over hobby’s en leuke dingen. Dat maakt het luchtiger.” Daarnaast is ze begonnen met bloggen over haar leven met hersenletsel. “Ik merkte dat mensen in mijn omgeving weinig wisten over hersenletsel. Door mijn blogs begrijpen ze nu beter wat ik doormaak. Het helpt ook om erkenning te krijgen voor mijn situatie.” 

Een boodschap van hoop 

Renate hoopt dat haar verhaal bijdraagt aan meer begrip en kennis over traumatisch hersenletsel. “Artsen weten veel over bijvoorbeeld zichtbare hersenbloedingen, maar over dingen die niet zichtbaar zijn op een scan is nog veel onbekend. Ik wil laten zien hoe heftig en (sociaal) invaliderend overprikkeling kan zijn en hoe belangrijk het is om serieus genomen te worden.” 

Renates belangrijkste advies aan anderen met hersenletsel? “Luister naar je gevoel en wees alert op wat je lichaam je vertelt. Zoek naar hulp die bij je past en blijf vragen stellen als je ergens mee zit.” Ondanks de blijvende impact van haar letsel, blijft Renate zich inzetten voor haar welzijn. “Ik ben nog steeds in rouw om wat ik ben kwijtgeraakt. Maar ik probeer mijn energie spaarzaam te gebruiken en de kleine dingen in het leven te waarderen. Dat is wat me op de been houdt.” 

Hersenstichting Collecteweek

Van maandag 27 januari t/m zaterdag 1 februari 2025 is onze collecteweek en halen wij geld op voor meer hersenonderzoek om hersenaandoeningen te behandelen. Ook zetten wij ons in om hersenaandoeningen te voorkomen.

Help je mee?