Mariska Bauer: “De onzichtbare gevolgen zijn soms frustrerend”

Op jonge leeftijd een herseninfarct? Niemand verwacht dat het hem of haar overkomt. Toch gebeurde het Hersenstichting-ambassadeur Mariska Bauer (47) begin vorig jaar. Met haar zoon Christiaan (21) blikt ze terug en kijkt ze vooruit.

Het jaar 2022 is pas vier dagen oud als Mariska’s lichaam de symptomen laat zien van een herseninfarct. Hoewel ze in eerste instantie niet doorheeft dat het om een herseninfarct gaat, blijkt dat niet veel later in het ziekenhuis erg duidelijk. “Toen ik na een paar dagen in het ziekenhuis weer thuis kwam, was ik zo ongelooflijk moe en overprikkeld. Ik dacht toen nog: dit is vast na een paar dagen weer voorbij. Die dagen werden weken, en daarna maanden.” Ook op haar man Frans en haar vier zoons kwam er op dat moment heel wat af. Christiaan: “Ik zat middenin mijn tentamenweek, dus ik kreeg het moment dat het gebeurde niet heel erg mee. Pas toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, hoorde ik wat er aan de hand was. Maar ook dan heb je eigenlijk niet echt een idee. Je weet wel wat een herseninfarct is, maar wat de gevolgen zijn? Dat weet ik nu pas echt.”

Onzichtbare gevolgen

Mariska: “Ik ben altijd een bezige bij geweest. Ik vloog van hot naar her, had altijd veel sociale contacten. Sinds mijn herseninfarct is dat niet meer zo vrijblijvend. De eerste periode kon ik alleen maar op de bank liggen en slapen, veel slapen. Inmiddels gaat het een stuk beter met me, maar nog altijd moet ik alles wat ik wil doen plannen. Op één dag kan ik maar een bepaald aantal activiteiten aan, anders loop ik mezelf voorbij.” Christiaan, lachend: “Als je mijn moeder had gekend van vóór het herseninfarct… Een wervelwind. Niks was haar teveel. Nu is ze sneller moe en overprikkeld. Wij als gezin weten dat en ondersteunen haar waar mogelijk. Bijvoorbeeld door vaker te koken of andere taken van haar over te nemen. Maar de buitenwereld vergeet dit wel eens. En dat begrijp ik ook; ik zou zelf misschien ook niet realiseren dat iemand die een jaar geleden een infarct heeft gehad, daar nu nog last van kan hebben. Het is onzichtbaar, mensen zien niks aan haar.”

“Als je mijn moeder had gekend van vóór het herseninfarct… Een wervelwind. Niks was haar teveel. Nu is ze sneller moe en overprikkeld. Wij als gezin weten dat en ondersteunen haar waar mogelijk.”

– Christiaan Bauer

Acceptatie

Als voorbeeld noemt Mariska een simpele taak als boodschappen doen. “Ik weet nog dat ik net na mijn herseninfarct de supermarkt binnenstapte en me moest vasthouden aan een boodschappenrek. Al die streepjes, al die geluiden, de muziek… Dat deed veel met me, dat je zoiets simpels ineens niet meer aankan. Niet veel later besloot ik op de zaterdagavond terug te gaan, toen het een stuk rustiger was. Met maar een klein boodschappenlijstje. Een week later ging ik weer een stapje verder en stapte ik op zaterdagochtend de supermarkt binnen. Meer mensen, meer prikkels, maar op deze manier kon ik mezelf erin trainen.” Christiaan: “Die eerste weken ging mama veel te hard, ze wilde te snel teveel weer kunnen. Door er veel over te praten is dat wel beter geworden voor haarzelf.” Mariska: “Je moet je weg vinden in dit nieuwe leven, in wat je aankan. En accepteren dat het niet meer is zoals het was. Laatst ging ik mee naar een optreden van Frans, maar na vijf nummers moest ik afhaken. Ik trok het niet meer. Nu weet ik dat ik dat gewoon niet meer moet doen. Niet op dit moment.”

Laatst ging ik mee naar een optreden van Frans, maar na vijf nummers moest ik afhaken. Ik trok het niet meer. Nu weet ik dat ik dat gewoon niet meer moet doen. Niet op dit moment.” – Mariska

Grenzen aangeven

Ondanks alles is Mariska een optimist en haalt ze uit haar leven wat er uit te halen valt. Dat heeft ze altijd al gedaan en verandert niet volgens haar. “Je moet weten wat mogelijk is, en daarnaar leven. En er goed over communiceren naar je omgeving. Dat zou ik iedereen met niet-aangeboren hersenletsel willen meegeven: praat met vrienden en familie over jouw grenzen. Geef aan wat mogelijk is en wat niet. Een ander ziet het niet aan je, dus als je het zelf niet aangeeft gaan ze over die grenzen heen.” Christiaan: “Ik denk dat sommige mensen met hersenletsel zich ervoor schamen of zich bezwaard voelen hun grenzen aan te geven. Maar dat is echt niet nodig, integendeel. Aan naasten zou ik willen meegeven: neem taakjes over van degene met hersenletsel. Ook als hij of zij daar niet om vraagt. Preventief verlichten, noem ik dat. Daarmee kun je iemand écht steunen. Ik ben blij dat ik op deze manier iets voor mijn moeder kan betekenen.”

Ambassadeur

Na wat haar is overkomen, besloot Mariska ambassadeur te worden van de Hersenstichting. “Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht en begrip komt voor de gevolgen van een hersenaandoening, zeker omdat het vaak onzichtbaar is.

Sunset Walk 2024
Op 6 juli 2024 organiseert de Hersenstichting weer de Sunset Walk. Hét wandelevent waar aandacht wordt gevraagd voor de onzichtbare gevolgen van een hersenaandoening en geld wordt opgehaald voor een betere kwaliteit van leven. Wandel jij met ons mee? Meedoen kan zowel vanuit huis als op locatie in Noordwijk. Kijk voor meer informatie op sunsetwalk.nl en meld je aan!