Colette: “Mijn leven veranderde in één seconde”

Colette Gomez (43) uit Eibergen is een vechter. Anderhalf jaar geleden keerde ze na een intensieve training van vijf uur op haar racefiets in een rustig tempo terug naar huis. Een botsing met tegenliggers veranderde haar leven voorgoed. Elkaars schouders raakten, en Colette viel ongelukkig. Het gevolg: hersenbloedingen, hersenkneuzingen, een nekbreuk en vijf dagen in coma. Nu leeft ze met niet-aangeboren hersenletsel (NAH), wat haar dagelijkse leven bepaalt.

Als je Colette ziet, denk je misschien dat alles goed gaat. Ze loopt marathons, werkt in een sportschool en gaat naar festivals. Maar wat mensen niet zien, is wat er achter haar gedreven karakter schuilgaat. “Ik ben snel overprikkeld, snel moe en soms angstig”, vertelt Colette. “Mijn coördinatie en balans zijn minder goed, en mijn kortetermijngeheugen laat me in de steek. Ik vergeet dingen, weet soms niet tegen wie ik wat heb gezegd. Dat maakt me onzeker. Mijn arts zegt altijd dat ik te streng ben voor mezelf.” 

Leven op de agenda

Prikkels zijn een grote uitdaging voor Colette. “Een bezoek aan de supermarkt is vaak te veel; mijn man doet nu meestal de boodschappen. En festivals zoals ADE of Dance Valley? Die kan ik alleen nog met een zonnebril en goede oordoppen. Het zijn die aanpassingen die je constant moet maken, omdat mensen niet zien wat er speelt.” 

Het leven met NAH dwingt Colette tot een strakke planning. “Ik leef echt op mijn agenda”, legt ze uit. “Dutjes en rustmomenten staan erin, anders houd ik het niet vol. Twee dingen op een dag plannen? Dat lukt niet meer.” Dat betekent keuzes maken. “Binnenkort ga ik met vriendinnen een weekend weg. Als zij ’s avonds gaan stappen, trek ik me terug om te slapen. Ze begrijpen dat gelukkig helemaal. Dat is fijn, want ik wil de volgende dag ook nog iets kunnen betekenen.” 

Sport als medicijn

Toch zit er ook een stukje rouw in. “Mijn oude leven komt niet meer terug. Zwemmen, bijvoorbeeld. Ik heb mijn abonnement opgezegd, want borstcrawl geeft me een drukkend gevoel op mijn hoofd en maakt me duizelig. De triatlon waarvoor ik trainde? Die komt er niet meer. Maar ik ben ook dankbaar. In het ziekenhuis zeiden ze dat de meeste mensen na zo’n ongeluk in een rolstoel eindigen. Dan mag ik heel blij zijn met waar ik nu sta.” 
 
Colette heeft haar eigen herstel actief aangepakt. “Sporten was mijn redding”, legt ze uit. “Het maakt endorfine aan, wat pijn onderdrukt. Dat hebben mijn hersenen nodig. Zonder sporten zou ik depressief worden.” Ze werkt 25 uur per week in de sportschool, een plek waar ze zich thuis voelt. “Mijn snelle herstel komt door mijn doorzettingsvermogen, maar ook door mijn goede conditie. Mijn arts zei letterlijk: ‘Colette, jij bent een medisch wonder en abnormaal snel hersteld dankzij jouw goede conditie.’ Dit laat voor mij zien wat sporten kan betekenen.” 

Een keerpunt in haar leven

Haar toekomst is onzeker, maar Colette blijft positief. “Ik hoop dat mijn prikkelverwerking nog beter wordt, maar ik weet dat ik hiermee moet leren leven. Mijn artsen hebben dat ook eerlijk gezegd. Toch voel ik me sterk. Ik ben er nog, en daar ben ik dankbaar voor. Mijn leven is anders, maar niet minder waardevol.” 
 
Colette deelt haar verhaal om anderen bewust te maken van de impact van NAH. “Het kan iedereen overkomen”, benadrukt ze. “Eén seconde kan je leven veranderen. Gezonde hersenen bepalen wie je bent, wat je kunt en wat je doet. Dat besef wil ik mensen meegeven.