Het moment dat tot mij doordrong wat er aan de hand was, was niet toen ik viel of toen ik wakker werd in het ziekenhuis. Het was ook niet toen ik naar de supermarkt ging twee straten verderop en geen idee had waar ik was of wat ik aan het doen was. Zelfs dat ik altijd moe was, een nooit afwezige hoofdpijn had en een geheugen dat mij constant in de steek liet, deed mij nog niet beseffen dat mi...
Mijn verhalen zijn, zoals deze, soms met een terugblik geschreven. Inmiddels ben ik alweer een tijd verder, maar om jullie wel een indruk te geven hoe ik deze periode ervaren heb en -waar ik er toen nog niet klaar voor was om mijn verhaal met mensen te delen- ben ik er -omdat het een stuk beter met me gaat- nu wel aan toe. Inmiddels is het alweer even geleden dat ik te horen kreeg dat mijn NAH nie...
Het jaar 2020 was een bijzonder jaar. Zeker voor mensen met een hersenaandoening en hun naasten. We zijn ontzettend blij met uw steun dit jaar! Dankzij uw steun, tijd, geld en energie, hebben wij veel mensen kunnen helpen. Mogen we volgend jaar ook weer op uw steun rekenen? Onze directeur-bestuurder Merel Heimens Visser wil u graag met deze videoboodschap bedanken: Om deze video te kunnen bekijken...
Je hoort het, je weet het en het is logisch maar of je er nu een keer bij stilgestaan hebt of niet: Voelen hoe het voelt kun je alleen als je het voelt. Een lekker vaag zinnetje, maar wel een harde waarheid waar ik pas achter kwam toen ik het zelf ervoer. Ik dacht altijd dat ik mij wel in kon beelden hoe het voelde om iets mee te maken. Want het leek mij toch heel erg? Ik kon mij toch bedenken dat...
‘Ilana!! Schiet nou eens oohop’ roept mijn moeder ongeduldig in het trapgat. Te vroeg Ik heb vannacht bij mijn ouders geslapen omdat ik straks een gesprek heb met de revalidatie-arts. Meestal ga ik alleen met de taxi richting Groningen, maar voor een gesprek met de arts houdt één van mijn ouders mij vaak gezelschap. Ze functioneren van ‘geheugensteuntje’ tot ‘schouder om op te...
‘Ik kan het niet.’ Het zijn vier woordjes. Ik heb ze inmiddels wel duizend keer gezegd en toch moet ik elke keer weer even slikken voor ik ze uitspreek. Ik slik, omdat sommige mensen verstaan: ‘Ik wil het niet’. Ik slik, omdat anderen denken dat als ik wat meer mijn best doe ‘het toch wel kan’. Ik slik om de waarheid, want hoe graag ik ook wil: ‘Ik het nog steeds niet kan’. Jaloezi...
Nou daar sta ik dan met mijn hoofd vol make-up. Mijn kleren voor de verandering eens zonder verf. Ik ben er helemaal klaar voor: het dorpsfeest. Als het meisje bij de kassa mij vraagt hoe oud ik ben. Verrast door haar vraag probeer ik het te bedenken “Ehhh” stamel ik. Hoe oud ben ik ook alweer vraag ik mij af. Is het eenentwintig? Nee dat is de leeftijd van mijn broertje. Ik ben twee jaar oude...
Het is inmiddels ruim 3,5 jaar geleden dat ik mijn ongeluk heb gehad. Toen ik een jaar na mijn ongeluk mensen (en dan vooral lotgenoten) vertelde hoe lang het geleden was, reageerden ze bijna altijd met: ‘oh, dat is pas net’. Voor mij voelde dat ellendige jaar wat ik achter de rug had, helemaal niet als ‘pas net’. Ik had veel geleerd tijdens mijn revalidatie, was druk bezig met het accepte...
Beste NAH, ik denk dat de tijd nu aangebroken is om jou eens goed te bedanken. Bedanken voor wat jij voor mij betekend hebt. Bedanken voor wat jij mij geleerd hebt en wat jij mij hebt laten zien. Zonder jou was ik nooit zo ver gekomen. Wat als? “Als wij geen hersenletsel gehad zouden hebben, hadden wij elkaar dan ook nooit ontmoet?” vraagt Ellen vanochtend tijdens dagbesteding opeens. En deze...
Toon meer berichten
