Saartje gaat soms bewust over de grens

Hoe overprikkeling er bij Saartje uitziet

‘In het begin raakte ik overprikkeld door zo’n beetje alles. Bijvoorbeeld in drukke ruimtes, waar veel mensen tegen je aanstoten. Of in situaties en ruimtes die nieuw voor me zijn, zoals een restaurant waar ik nog nooit ben geweest. Wat met de jaren is gebleven, is de overprikkeling die ik fysiek ervaar: hoe ik mijzelf in de ruimte beweeg en mijn evenwicht. Doordat deze twee niet goed samenwerken kan ik snel struikelen, dingen niet goed vastpakken of ineens laten vallen. Ik moet altijd alles heel gefocust doen, wat veel energie kost en daardoor ben ik snel moe. Daar komt nog een chronische zenuw- en spierpijn bovenop – een mooie cocktail. Ik raak daardoor sneller vermoeid, en kom dan moeilijker uit mijn woorden. ‘Ook kan ik sneller geïrriteerd en afgeleid zijn en voel ik me fysiek kwetsbaar.’

De invloed van overprikkeling op Saartjes leven

‘Mijn leven is totaal anders ingericht. Voorheen werkte ik veel en was ik iemand die leefde bij de dag: ik hield van impulsieve uitspattingen. Dat gaat nu niet meer. Tijdens mijn revalidatie heb ik geleerd om zowel mentaal als fysiek om te gaan met deze grote veranderingen. In het begin heb ik keihard gerevalideerd om weer te kunnen lopen, mijn rechterarm te kunnen gebruiken en te praten. Toen dat klaar was, viel ik een beetje in een gat. Ik heb erover gepraat met vrienden, deskundigen en mensen die een soortgelijke ervaringen hebben. Ik heb mijn leven grotendeels opnieuw ingericht, samen met mijn man. Voor hem was het ook een hele verandering. Van hem, mijn vrienden en familie heb ik enorme steun ervaren. Ik heb mijn dagen leren plannen, met voldoende rustmomenten. Ik ga elke dag tussen de middag even liggen en doe dan een mindfulness oefening. Soms heb ik geen zin om rustmomenten in te plannen en ga ik bewust over mijn grens. Dan weet ik al dat ik daarna op de blaren moet zitten en soms meerdere dagen nodig heb om bij te komen.’

Hoe Saartje met overprikkeling omgaat

‘Ik ga vaak naar buiten om een stukje te lopen of fietsen, even de zee zien. Of ik ga op bed liggen met een slaapmasker. Het lastige is dat de samenleving nog niet prikkelarm is ingericht. Neem dus je oordoppen mee, zet die zonnebril op – doe wat jij nodig hebt, en laat los wat mensen van je denken. Sommige dingen heb je niet voor het kiezen, zoals het krijgen van een ziekte of verlies van een dierbare. Dan kan je er maar beter het beste van maken binnen de mogelijkheden die je wel hebt. Mijn levensmotto: When nothing is sure, everything is possible! Ik hou er nog steeds erg van om leuke dingen te ondernemen. Gelukkig zijn er steeds meer theaters, musea en festivals met prikkelarme faciliteiten. Houd daarvoor de Prikkelarme Cultuuragenda in de gaten.’