Zon Zee Hersenschade

‘Koffer gepakt’ yes! ‘big girl panties aan?’ check! Op naar Biscarosse, Frankrijk voor een weekje surfen. In m’n up. Dan kan ik zelfs last minute nog besluiten om niet op te stappen. Niemand die daar last van heeft.

De eerste dag ging gelukkig al volledig volgens plan. Na de kofferstress, schiphol (lees: shithol) en de eerste avond voorstelrondes, was ik volledig leeggezogen. Alsjeblieft geen nieuwe indrukken meer. Overigens was het daarvoor al misgegaan. Ik zat in de appgroep van de verkeerde week. Oftewel. ‘ik kwam aan en was gelijk helemaal niet blij.’

Keuze maken

Daar sta ik dan, nee lig, in m’n tent, ver van huis, met een hoofd dat me zat is. Niet van plan om nog maar een vin voor me te verroeren. Erger kon het voor mij niet. Heeft dit wel zin? Ik overwoog om een vlucht terug te boeken.

Na een dagje onderduiken ver weg van de camping en alle happy people was ik er uit. Ik bleef. Tuurlijk, maar mijn verwachtingen moesten wel even worden omgesmolten en in een ander malletje gegoten worden. Dit wordt niet de week van mijn leven, maar ik ga mezelf wel redden. Ik ga met meer herinneringen thuiskomen dan wanneer ik, net zoals de zomers ervoor, het bij de koffietentjes in Leiden had gehouden.

Uitleg geven

Op dag drie was de eerste melige afwasparty een feit. En ik was binnen. Ik had nu al zo hard gelachen. De rest kon alleen maar extra zijn.

Doordat ik geen goed begin had, smolten mijn naam en kwaal zo ongeveer samen. Je zou het nooit aan mij zien, maar ik moest wel wat uitleggen. Want waarom ga je niet mee naar het strand, maar wel verderop in je eentje op een grasveld liggen? En dan was er nog mijn tentgenoot; daar kon ik helemaal niks voor verbergen. Die las de paniek op dag twee van mijn gezicht.

Het moeilijke aan hersenschade is dat je het je niet kan voorspellen. Die code is moeilijker te kraken dat het recept van Coca Cola.

Tegen alle verwachtingen in…

Zo ook nu: Het werd steeds leuker! Tegen alle verwachtingen in ging ik me steeds beter voelen en de vermoeidheid ebde weg. Ik heb het uiteindelijk zo fantastisch gehad; ik heb gesurft, ik heb gedanst, ik heb voor het eerst een vallende ster gezien. Ik ga het niet snel vergeten.

Toen ik terug kwam had ik, naast nagenieten, een schuld in te lossen. Die geleende energie moest worden terug betaald, zoals altijd: mét rente. Wat mij dan fascineert is de vraag “wat zijn herinneringen waard?” Ik heb best vaak dat ik iets doe, maar daarna wel ziek ben. Hoeveel dagen ellendig voelen, mag er tegenover een goede herinnering staan? Ik denk uiteindelijk toch best wat. Want die ‘huisje-boompje-bedje’ – dagen, lijken zo op elkaar, die sla je niet meer apart op. Deze kampweek wel. Die komt op de voorgrond van mijn herinneringen. In de, feel-the-fear-and-do-it-anyway, map.

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Ze heeft drie maanden niet thuis gewoond en moest onder andere opnieuw leren lopen. Daarna is het nog twee keer op kleinere schaal gaan bloeden. Zij wil met haar blogs vertellen wat zo’n trauma met je doet en hoe de nasleep zichtbaar is in het studentenleven. 

Lees hier de vorige blog van Barbara