Zintuiglijk uitval

Ik had woensdag 12 juni tot mijn schrik een terugval gekregen van zintuiglijk uitval door overbelasting van de hersenen. De laatste keer was 2 jaar geleden. Helaas zijn deze terugvallen niet te voorkomen. Tijdens een terugval is de reactievermogen trager, mijn gevoel is verminderd en ik ben snel overprikkeld. Het focussen en nadenken gaat moeilijk waardoor ik ook geen details kan zien. Bekende gezichten op straat kan ik niet herkennen en make-up opdoen lukt ook niet. Ik raak letterlijk de controle kwijt.

Ik merkte al snel dat ik in de beginfase van de uitval zat. Er waren geen boodschappen in huis, dus ik wou nog even het broodnodige in huis halen. Het was een hele opgave in de supermarkt. Ik raakte het overzicht kwijt door de drukte en kon de producten die ik zocht niet herkennen. Nadat ik afgerekend had en in de auto stapte, moest ik ontzettend hard huilen. Het was voor mij duidelijk dat het moeilijke weken zouden worden.

Tijdens een terugval slaap ik ongeveer 16 uur per dag. Verder kan ik weinig tot niks. Ik voel mij machteloos. De dagen duren lang en ik voel mij eenzaam. Ik vind het moeilijk om mensen om mij heen te hebben omdat ik op zo’n moment kwetsbaar ben. Het lukt mij niet om te zijn wie ik wil zijn. Voor mijn gevoel heeft mijn lichaam mij in de steek gelaten en dat maakt mij onzeker. Ik weet ondertussen dat het herstellen van een terugval lang duurt, ongeveer 1 tot 2 maanden. Daarna ben ik ontzettend dankbaar dat ik de meest simpele dingen weer kan doen. Herstellen zal ik nooit en wanneer ik ‘herstel’ van een terugval betekent dat nog altijd dat ik een vorm van lage belastbaarheid en klachten behoudt.

Het is helaas een minder positief bericht van mij. Maar dit is ook een restverschijnsel van hersenletsel. Ik ben niet graag alleen maar op zo’n moment heb ik behoefte aan rust. Helaas is de kans op een depressie in de periode van een terugval groot.

Ik zou mijzelf helpen wanneer ik hulp accepteer. Het is niet erg om emoties aan anderen te laten zien en aan te geven dat het alleen niet lukt. Ik zie het als een zwakte wanneer ik niet zelfredzaam kan zijn. Het is niet nodig om altijd optimistisch en enthousiast te zijn. Ik ben tijdens een terugval erg emotioneel en daardoor creëer ik een bepaalde afstand naar mijn omgeving. Ik wil niet dat de omgeving mij op deze manier zien. Wanneer ik het toelaat dat andere mensen dichtbij mij mogen komen, dan heb ik al zoveel bereikt. Ik merk gelukkig dat ik ondertussen hele bijzondere en lieve mensen om mij heen heb. Mijn sociale kring is misschien kleiner geworden, maar ik waardeer ontzettend de vriendschappen die zijn overgebleven.

Lees hier de vorige blog van Johanneke

Johanneke was 14 jaar toen zij door een ongeluk niet-aangeboren hersenletsel opliep. Ze is op de fiets aangereden door een bus. Zij worstelt nog dagelijks met de gevolgen van dit ongeluk.