Ziekenhuis in en uit

Ruim een jaar geleden werd ik getroffen door een bacteriële hersenvliesontsteking. In deze 2^e blog neem ik jou mee in mijn verhaal.

Het is erg donker

Als een gekooid dier kruip ik door mijn bed. Op geen enkele wijze kan ik liggen zonder een ondragelijke pijn te voelen. Alles is donker om mij heen. Mijn hoofd bonkt zo dat ik het gevoel heb dat mijn hoofd elk moment kan exploderen, pijnstilling helpt niet. Er volgen dagen van intense pijn, angst bij 3x Spoed Eisende Hulp en mijn 1^e opname. Er worden diverse CT-scans gemaakt. Woorden als hersenbloedingen en tumor komen langs. Ik word geconfronteerd met de scherpe randen van het leven. Niet ik toch?

Ik word met een doek over mijn hoofd naar een CT gebracht. De verpleegsters grappen nog dat ik wel een bn’er lijk zo met dat doek over mijn hoofd. Er kan warempel nog een lachje af bij mij. Gelukkig blijkt de CT goed, maar mijn ontstekingswaarden zijn veel te hoog en ik heb een stijve nek. Voor het eerst wordt hersenvliesontsteking genoemd en wordt besloten om mij op te nemen.

Over lange naalden en angst voor prikken

Er wordt een MRI en een lumbaalpunctie ingepland. Van dit laatste had ik nog nooit gehoord. Maar mijn angst voor prikken wordt hierbij enorm op de proef gesteld, want er wordt een enorme lange naald in mijn ruggenmerg geprikt om zo de ontstekingswaarden te meten. Dit wordt een zeer lang half uur. Ik knijp de hand van de verpleegster fijn, ik lig in foetushouding op mijn bed. Wat een hel. De MRI is hierna een eitje. Maar na een paar dagen weten de artsen eigenlijk nog niet wat ik heb, de uitslagen zijn vertroebeld. Ik mag naar huis. Niet wetende dat ik spoedig weer in het ziekenhuis zal belanden.

Dubbelzien

Thuis herstel ik niet. Ik word alleen maar zieker. Ik blijf overgeven en uiteindelijk is het niet meer vol te houden. Op een nacht krijg ik koorts en kijk ik op de wekker. Ik zie dubbel. Dit is een enge gewaarwording en ik beland weer op de Spoed Eisende Hulp. Hier gaan dit keer alle alarmbellen af. Helaas moet ik weer een lumbaalpunctie ondergaan. De neuroloog drukt op mijn nek, de pijn is ondragelijk. Hierna lig ik in quarantaine in een kamer op afdeling neurologie, in het donker. Ik heb een zware long- en blaasontsteking en ik reageer nergens op. 3 dagen ben ik ‘ergens’ en krijg ik vele antibiotica en zware medicatie toegediend. Mijn gezin, familie en vrienden maken zich in deze dagen veel zorgen, niet wetend hoe het af gaat lopen, dit kan verlammend werken.

Ik zweef

En ik? Ik zweef ergens waar ik niks voel. Af en toe ben ik er even als een dochter mijn hand vastpakt of als mijn man of zussen bij mij waken. Na deze spannende dagen ben ik weer ietwat aanspreekbaar. Ik kan alleen nog maar op 1 zijde liggen en verder kan ik niets, compleet overgeleverd. Zelfstandig zitten en lopen lukt niet. Ik wil hier helemaal niet zijn en ik voel alleen nog maar angst. Aan bed gekluisterd. Word ik weer nog wel beter? Demonen komen als een razende mijn kant op, maar ik kan mij niet verbergen of vluchten. Ik moet ze onder ogen zien, paniek. Een verpleegster komt bij mij en vertelt dat er helaas niet overal een pilletje voor is. Ik kan alleen maar huilen. Als ze weg is, lukt het wonderbaarlijk om de paniek weg te ademen, inderdaad zonder pil of injectie. Wat overblijft is de eenzaamheid. En het dubbelzien.

Oogkapje

Mijn rechteroog is sinds de opname scheef gaan staan en ik draag een oogkapje om het oog te verbergen. Ik bekijk de wereld met 1 oog en deze is klein. Met 2 ogen zie ik alles dubbel. Dit is zo onwerkelijk, een zenuw aangetast door de ziekte en niet wetende of het nog zal herstellen. Ondertussen begin ik wel hele kleine beetjes liggend te eten. Bezoek houd ik niet goed vol en er zijn maar weinig die bij mij op bezoek mogen komen, complete isolatie.

De verpleging is geweldig en met behulp van hen doe ik weer kleine stapjes buiten mijn kamer. Die kamer waar ik al bijna 3 weken lig, afgeschermd van de buitenwereld. Mijn ‘all inclusive’ hotelkamer. Maar mijn wereld wordt weer groter, nu voorbij die klapdeuren van de afdeling. Uiteindelijk komt de dag dat ik met oogkapje en in rolstoel het ziekenhuis mag verlaten. Er is zoveel overhoop gehaald bij mij. Wat doe je als in de zomer van je leven het opeens winter wordt? Hoop houden. En dat doe ik!

Marike wordt in juni 2022 wakker met hoofdpijn. Hoofdpijn die steeds erger wordt. Ze blijkt een bacteriële hersenvliesontsteking te hebben...

Lees hier de vorige blog van Marike