Wat hangt me nog meer boven het hoofd?

Eerder schreef ik een blog over hoe ik door een val van mijn fiets hersenletsel opliep. Aan dat ongeluk zat nog een staartje: waarom was ik eigenlijk gevallen? Waarom was ik zo raar terecht gekomen, op mijn kin, zonder enig schrammetje op de rest van mijn lijf?

Zelf kon ik die vraag niet beantwoorden: ik kan mij het ongeluk niet herinneren. Er moeten getuigen zijn geweest – het ongeluk gebeurde op een vrijdagmiddag in een van de drukste straten van Leiden – maar niemand meldde zich bij aangesnelde hulpdiensten.

De artsen stelden mijn ouders de ene na de andere vraag: was ik wel eens eerder weggeraakt? Had ik last van hoofdpijn? Andere vreemde klachten? Zat ik er epilepsie in de familie? Het woord hersentumor viel.

Als je nu zo’n ongeluk krijgt, wordt er meteen een scan van je hoofd gemaakt. Zesentwintig jaar geleden was dat nog niet zo. Ik werd na een dag naar huis gestuurd met de boodschap: als er iets raars gebeurt, meteen terugkomen. Nazorg was er niet.

Zorgen

Je begrijpt dat de zorgen van mijn ouders groot waren. De eerste weken ging dat langs mij heen. Als je duizelig wordt van van de bank naar de wc lopen, dan kun je niet nadenken over je toestand of hoe je daarin beland bent.

Dat veranderde in één klap toen zes weken later een kennis, net als ik 19 jaar oud, een hersentumor bleek te hebben. Opeens drongen de zorgen van de artsen tot mij door. Dat had ik kunnen zijn. Dat zou ik nog steeds kunnen zijn.

Wat kon ik doen? Niets. Alleen maar denken: vandaag is er niets raars gebeurd. In het hier en nu is het goed met mij (nou ja goed, ik had natuurlijk nog steeds 24/7 hoofdpijn, maar dat kwam door de hersenschudding, toch?).

Het zwaard van Damocles boven mijn hoofd

Dit was mijn eerste kennismaking met leven met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Wat als de oorzaak van mijn val in mijn hersenen zat? Opeens besefte ik dubbel hoe kwetsbaar gezondheid is.

Hoe meer tijd er verstreek zonder dat er gekke dingen gebeurden, hoe beter ik kon ontspannen. Bang voor een hersentumor ben ik natuurlijk allang niet meer. Fietsen vind ik soms nog wel eng: op onverharde paden met grind bijvoorbeeld. Wat als ik val en verkeerd terecht kom?

Meer onzekerheid

De problemen met mijn gezondheid hielden niet op na dit ongeluk. Naast klachten door de ziekte, betekende dit vaak ook weer onzekerheid. Niet alleen over de ziekte, maar ook over werk, over relaties en kinderwens. Een onzekere gezondheid werkt door in je hele leven.

Die onzekerheid was een last op zich. Onzekerheid roept angst op. Angst is een naar gevoel en een slechte raadgever. Ik wilde mijn leven niet door angst laten bepalen. Maar hoe doe je dat? Dat bleek een stuk lastiger dan gedacht…

Lottie viel jaren geleden van haar fiets en belandde op haar hoofd. Door hersenschade, verschillende chronische en erfelijke aandoeningen, heeft ze nog steeds last van overprikkeling en energiebeperkingen en is haar toekomst onzeker. Ze schreef twee boeken: Mijn vriend Damocles over leven met een onzekere gezondheid, en Energiek leven over anders kijken naar vermoeidheid. Meer info hierover vind je op haar website.

Lees hier de vorige blog van Lottie