Wat als mijn zoon door mij autisme heeft?

In 2014 kreeg ik de diagnose autisme. Er gebeurde veel met mij op diverse vlakken. Mijn kinderwens was toendertijd groot, maar toen mijn diagnose ter sprake kwam, wist één ding: dit wil ik nooit doorgeven en daarmee ebde mijn kinderwens langzaam maar zeker weg. Ik maakte mij toendertijd geen zorgen over het vraagstuk of ik nu wel of niet een goede moeder kon zijn. Eén ding stond vast: ik wilde hem of haar niet zo een leven gunnen als die van mij. Maar, tijden veranderen en wat heeft de tijd met mijn visie gedaan?

Kinderwens

Ik had anno 2014 meerdere gesprekken met psychiaters en psychologen over mijn kinderwens en wilde onder andere weten hoe groot de kans zou zijn dat ik dit aan mijn kindje zou kunnen doorgeven. Uit diverse boeken werden kopieën voor mij gedraaid met betrekking tot de cijfers en percentages, maar één ding was zeker: alle verhalen luidde anders en er was geen eenduidig antwoord. Ik liet mijn kinderwens varen, want na mijn diagnose beëindigde mijn ex onze relatie.

Toen mijn huidige partner in beeld kwam, kwam mijn kinderwens wel eens naar boven, maar niet sterk genoeg om er concreets iets mee te gaan doen. Wat ik toen opmerkte was dat ik minder bezig was met het vraagstuk of ik mijn autisme wel of niet over zou kunnen dragen, maar mij bezighield met de vraag of ik wel een kindje kan opvoeden en of ik wel een goede ‘mama’ kan zijn.

Zwanger

Dat wij zwanger zijn geworden is een wonder, gezien mijn medische diagnose. De afgelopen jaren heeft de tijd mij veel gebracht. Ik heb mijzelf opnieuw leren kennen en ik leer mijzelf nog steeds elke dag kennen. Daarnaast is mijn visie genuanceerder geworden ten aanzien van het overbrengen van psychische en /of lichamelijke aandoeningen. Doordat ik mijzelf beter heb mogen leren kennen, heb kunnen groeien, mijzelf ontwikkel en er meer acceptatie is ten aanzien van mijn autisme, zie ik mijn stoornis als minder zwaar. Ik zie mogelijkheden en kansen: iets wat ik enkele jaren geleden na mijn diagnose nog niet kon zien.

Geen verwijten

Ja, ik zal erg verdrietig zijn als ons zoontje autisme heeft, maar ik zal het mijzelf niet meer verwijten of kwalijk nemen. Ik zie in dat hij ook lichamelijke klachten van mij of mijn partner kan overnemen, wat ook niet altijd prettig is, maar dat de mogelijkheid ook bestaat dat hij iets in zijn genen heeft wat wij als beide ouders niet bezitten.

Als ons zoontje autisme zou hebben, kan ik dit tijdig signaleren, hem ondersteunen waar ik kan en indien noodzakelijk extra hulp inschakelen: allemaal mogelijkheden die er bij mij vroeger niet geweest zijn. Ik zal hem proberen in te laten zien dat hij niet anders is dan anderen, hem proberen net zoals ieder ander te behandelen en hetgeen waar hij tegen aan loopt in stimuleren en aanmoedigen zich te ontwikkelen. Ik ben ervan overtuigd dat de mogelijkheden en kennis ten aanzien van autisme zich elk jaar meer ontwikkelt en er een mooie toekomst voor ons zoontje open ligt: met of zonder autisme.

Brenda

Brenda kreeg in 2014 de diagnose autismespectrumstoornis oftewel ASS. Op haar eigen Facebookpagina deelt zij haar persoonlijke verhalen.

Lees hier de vorige blog van Brenda