Vrijheid door mijn driewielfiets

Regelmatig heb ik in een blog en in mijn boek wel verteld dat ik graag en veel fiets. Vanwege balansproblemen doe ik dat op een driewielfiets. Het is namelijk bij mij zeker niet zo dat ik altijd zo enthousiast ben geweest over de driewielfiets. Daar ging wel wat aan vooraf. Met de fysiotherapie oefenen op een gewone fiets, het ging eigenlijk best goed, in het park. Tot het moment dat ik weer echt het verkeer in zou gaan. Op de kruising waar ik vanuit het park de weg op moest, ging het mis. Ik verloor mijn balans terwijl ik stil stond om naar links en rechts te kijken. Ik stond toch echt stevig met beide benen op de grond met de fiets tussen mijn benen en beide handen aan het stuur. Toen ik naar rechts keek raakte ik mijn balans kwijt en ging ik ineens hard onderuit, knie geschaafd, ego gekwetst en het fietsen op twee wielen gelijk afgedaan.

Ik heb echt tranen met tuiten gehuild (daar was ik toen sowieso nog erg goed in) toen het woord driewieler viel. Toen ik eindelijk uitgehuild was keek ik pas echt goed naar de fietsen die klaar stonden. Dit was niet het beeld dat ik had van een driewielfiets. Ik zag hele moderne sportieve fietsen. Dat gaf bij mij de doorslag om het toch te gaan proberen. Het werd een lage zitfiets, een stoere, stevige fiets met een stevige zitting en natuurlijk perfect stabiel.

Het fietsen op deze fiets ging heel erg goed, het voelde heel veilig en ontspannen. Doordat ik niet op mijn balans hoefde te letten kon ik mijn aandacht goed bij het verkeer houden. Jammer genoeg was de kracht in mijn aangedane been toch minder maar daar was een oplossing voor, de elektrische ondersteuning.

Het fietsen werd vanaf dat moment weer leuker maar toch duurde het nog een tijdje voordat ik er aan toe was om zelf thuis zo’n fiets te willen. Nog steeds voelde ik mezelf te jong voor zo’n fiets (toen was ik 42) en kon ik nog niet accepteren dat een gewone fiets en auto rijden niet meer mogelijk was. Tot het moment kwam dat ik het helemaal beu was om altijd afhankelijk te zijn van anderen voor vervoer. Ik wilde helemaal zelfredzaam zijn. Dat was het duwtje over de drempel dat ik nodig had, de fiets werd besteld.

Wat een verandering in mijn leven bleek dat te zijn. De fiets ging deel uit maken van mijn leven. Kunnen gaan waar ik wil, wanneer ik wil, betekent vrijheid. Soms een lange fietstocht, lekker het hoofd leegmaken. Iedere dag door weer en wind naar mijn activiteiten en mijn boodschappen doen. Er zijn maar weinig dagen per jaar dat ik niet fiets.

Waar ik ook naartoe moet, op het moment dat ik op mijn fiets ga zitten komt er rust in mijn hoofd, kan ik alles los laten waar mijn hoofd mee bezig was. Ik hoef me maar om een ding druk te maken, zelfstandig en veilig van punt A naar punt B komen, al het andere wat in mijn hoofd spookt kan ik even los laten. Even mijn haar in de wind en de zon (of regen) op mijn wangen, lekker buiten. Dat voelt ook als vrijheid, gewoon even los van alle beslommeringen van het dagelijkse leven. Ik voel me goed op mijn fiets. Iedere dag ben ik blij dat ik toch over die drempel gestapt ben en op die driewieler.

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.