Voor én Coro-na

Een hele slechte film… Dat was hoe deze vreemde periode voor mij en voor zoveel anderen begon. Wie heeft dit nou zien aankomen?! Ik weet nog dat deze periode in maart begon, en natuurlijk is het voor iedereen lastig. Meerdere factoren in je leven spelen natuurlijk mee. Als geen ander weet ik hoe het is om in deze tijd door te komen met een beperking, ál zie ik mezelf eerder als iemand met mogelijkheden. Ik weet nog goed dat ik heel erg onzeker werd. Bezorgd over “hoe nu verder”. Wat moet ik hiermee? Wat gaat er gebeuren?

Herstel

De afgelopen en komende maanden stonden en staan voor mij namelijk nog steeds in het teken van herstel. Mezelf her-ontdekken en vinden. En daar kan álles aan bijdragen. Ik was bang dat de rust die ik enigszins gevonden had zou worden onderbroken door de onzekerheden. Het leventje wat je leeft valt ineens qua structuur uiteen. Niet meer naar de sportschool, niet meer zwemmen, even geen werk, minder sociale contacten, even he-le-maal niets meer. Het kleine beetje wat ik de voorgaande periode een beetje heb opgebouwd heb ik keihard voor en aan moeten werken. Niks is me aan komen waaien en de doelen die ik stel worden ook daadwerkelijk behaald.

Wat nou als de opsluiting me naar het hoofd stijgt? De isolatie? Wat als mijn moedertje ziek wordt?! Wat nou als de paniekaanvallen terugkomen? En wat als ik tekenen van depressie ineens zie verergeren? Allemaal doem scenario’s waar je op voorbereid wilde zijn, maar dat niet kón. Hoe kun je verdergaan met behandeling als elkaar treffen niet eens mogelijk is? Zélfs niet mét mondkapjes, en de anderhalve meter. Ik weet dat het voor velen vast heel erg zwaar is geweest, en we zijn er natuurlijk ook nog niet helemaal. Waarschijnlijk gaat het nog wel even duren.Verveling die toeslaat, en de balans tussen emotie en rationeel denken blijven balanceren.

Licht aan het einde van de tunnel

Voor diegene die dit leest en begrijpt wil ik je zeggen dat je deze periode sterk bent doorgekomen, al heb je het op momenten waarschijnlijk heel erg zwaar gehad. Voor de momenten die nog komen gaan wil ik je moed toespreken, rust, en sereniteit. Want ondanks al die onmogelijkheden, is het nog steeds mogelijk iedere dag een stapje dichterbij je nieuwe hervonden zelf te komen. Ik gun je rustiger vaarwater op weg naar je herstel. En geduld voor de momenten dat je het eigenlijk even niet meer hebt. Hetzelfde geldt voor je diagnose, er is licht aan het einde van die tunnel.

Dus blijf doen wat je deed “Vóór en Coro-na”
Ik geloof in joú, omdat ik ook in mezelf geloof.

Jessica

Lees hier de vorige blog van Jessica