Volop in herstel

Mijn naam is Marike van Dijk en ik neem jou in mijn 3e blog mee in mijn herstel na mijn bacteriële hersenvliesontsteking.

Bakken en koken

Balans in mijn hoofd, dit is veelal nog ver te zoeken bij mij. Na zoveel maanden kan het nog een gigantische bende zijn in mijn hoofd: een compleet soepje. Mijn korte termijngeheugen laat mij nog vaak in de steek, maar ik heb een methode gevonden om dit te trainen: bakken en koken. Voorheen was ik geen ster in de keuken, maar ik heb mij voorgenomen om dit te verbeteren. De 1^e keer dat ik een cake bakte, zette ik alle benodigdheden op het aanrecht. Keukenmachine, weegschaal, verschillende schaaltjes voor de ingrediënten. Dit kon ik nog organiseren. Ik woog alles, maar toen alles klaar stond, twijfelde ik weer. Had ik wel goed gewogen? Verdorie. Weer alles opnieuw. Uiteindelijk wist ik het voor elkaar te krijgen om met alle ingrediënten een cake te bakken. Deze cake ging goed, maar vele baksels gingen verloren doordat ik een ingrediënt vergat. Wat is een stokbrood zonder zout? Pannenkoekmix door de zelfgemaakte pasta in plaats van tarwebloem? Chaos op het keukenblad, maar ook chaos in mijn hoofd.

Leven met aandacht

Na mijn thuiskomst uit het ziekenhuis herstel ik stap voor stap, maar ik ben nog een schim van mijzelf. Mijn oog herstelt niet mee, deze blijft scheef staan en het 1^e bezoek aan de neuroloog na mijn opname is niet erg hoopgevend. Tijdens de opname werd er nog wel hoop uitgesproken over het herstel van mijn oog, maar dit wordt tijdens dit gesprek gelijk van tafel geveegd. De neuroloog ziet geen verandering. Ik ben perplex en ik heb het gevoel dat de wereld onder mijn voeten wegzakt. Ik kan toch niet mijn hele leven met een oogkapje leven en ik voel heel veel tranen opkomen. Mijn emoties zitten op slot sinds mijn ziekte, maar nu stroom ik over. Met de hoop dat mijn oog operatief recht gezet kan worden, verlaten wij het ziekenhuis. Maar die operatie kan nog vele maanden duren. Hierna rijgen de dagen zich aaneen door bezoekjes in het ziekenhuis: van oogarts en neuroloog naar een medisch psycholoog. De psycholoog zat, toen ik enigszins aanspreekbaar was, al naast mijn bed. Zij helpt mij om mijn gedachtes te ordenen en mijn ziekte een plaats te geven in mijn leven. Door deze gesprekken leer ik om mijn situatie te accepteren. Ik pak nu weer de regie.

Grenzen

In de tijd van mijn herstel probeer ik veel te wandelen met onze hond Moos, hij is mijn schaduw in deze tijd. Ik bezoek de arbo-arts en collega’s op mijn werk. Ik wil weer al mijn familie en vrienden zien en ik wil weer bij feestjes en verjaardagen aanwezig te zijn. Maar ik vergeet hierbij mijzelf, want ik wíl teveel. Ik vergeet met aandacht te leven en ik ga over grenzen heen. Mijn lichaam zegt ‘ho’ en ik val enigszins terug. Voor wie wil ik mij beter voordoen dan dat ik ben? Ik kom weer met beide benen op de grond. Gezondheid is je grootste goed en ik moet (dat moet ik nu toch écht weten) hier zuinig op zijn. Ik vind mijn moed weer en langzaam krabbel ik op.

Ik wil weer zien zoals ik zag

Dat rechteroog, dat blijft een dingetje. Op een dag kijkt mijn man vol verbazing naar mijn rechteroog. Mijn oog lijkt toch écht iets minder scheef te staan. Ongeloof bij ons beiden. De oogarts bevestigt de ontluikende vreugde: mijn oogzenuw is toch uit zichzelf aan het herstellen. Vanaf dat moment komt mijn oog elke dag iets rechter te staan totdat het nauwelijks nog te zien is en mijn oogkapje af kan. Dit voelt als de grootste winst in mijn herstel.

Niet zichtbaar

Dubbelzien bij vermoeidheid, hoofdpijn, sneller moe en verhoogde hartslag door prikkels in de omgeving, verminderde concentratie, oorsuizen. Alles wat een omstander niet ziet, maar wel degelijk aanwezig is. Niet aangeboren hersenletsel overgehouden aan mijn ziekte. Maar wat je niet ziet, wil niet zeggen dat het er niet is. Ik probeer dichtbij mijzelf te blijven, maar dit is soms best lastig in de waan van de dag. Bij een verhoogd prikkelgehalte roep ik mijzelf een halt toe en ga ik terug naar de basis. Wat is nu écht belangrijk? Dit gevecht blijft van mij, niet zichtbaar, maar het is er wel degelijk en zal er altijd zijn. Maar dit is ook weer niet erg. Zo behoud ik de focus op mijzelf en de wereld om mij heen.

Op mijn werk probeer ik mijn weg weer te vinden en dit gaat met een positieve instelling goed vooruit. Ik krijg en voel alle ruimte van mijn werkgever en dat sterkt mijn vertrouwen. Stap voor stap wandel ik mijn werkende leven weer in.

En nu?

Ja, en nu? Ik bak en kook beter, zonder alles opnieuw te herhalen. Ik herstel nog steeds en ik heb geleerd dat ik in mijn leven niet perfect hoef te zijn, maar gelukkig. Uiteraard met een brein dat best wel overhoop mag liggen, want dit hoort nu bij mij. Tevens ben ik trots. Trots op waar ik nu sta. Dat ik in mijn persoonlijke leven mijzelf kan zijn en in mijn werk de passie weer voel om iets te betekenen voor collega’s en studenten. Leef met aandacht in het hier en nu!

Marike wordt in juni 2022 wakker met hoofdpijn. Hoofdpijn die steeds erger wordt. Ze blijkt een bacteriële hersenvliesontsteking te hebben...

Lees hier de vorige blog van Marike