Vliegensvlug…

Eind september vloog ik voor het eerst naar het buitenland. Bestemming: Málaga. Op het moment dat ik mijn laatste blog schreef, wist ik nog niet hoe de reis was. Een kort reisverslag wil ik je daarom niet onthouden. 

Vliegen vanaf Eindhoven 

Overdag vliegen vanaf vliegveld Eindhoven was ideaal. Dichtbij parkeren en niet te druk. Ik droeg een Hidden Disability Keycord. Op de heenreis hoefde ik door het dragen van zo’n koord niet te wachten bij de incheckbalie. Dat scheelde echt. Vliegen op zich vond ik al spannend genoeg omdat ik altijd druk voel op mijn hoofd. De stewardess in het vliegtuig vroeg direct of ze iets voor mij kon betekenen. Heel fijn! Ondanks weinig beenruimte, ging de reis vliegensvlug. We hadden de wind in de vleugels of zoiets… De luidruchtige jongens die genoten van een biertje (of twee, drie) op de rij voor ons nam ik maar op de koop toe… Hola España! 

De vakantie vloog voorbij…

Ontspannen, zwemmen, wandelen, uitrusten, ‘aapjes kijken’, bekeken worden (een local dacht grappig te zijn en stak de draak met mijn nekkraag), zonnen, uitrusten, winkelen, lezen,, huilen, lachen, uitrusten, tapas eten, sangria drinken en weer uitrusten. Het weer was heerlijk, elke dag zon en niet te warm. En het personeel in ons heerlijke en relaxte hotel was erg behulpzaam en attent. Mijn zus kreeg op haar verjaardag een heerlijke fles Cava van de directie. Echt een leuke verrassing! Maar eerlijk, ook pijn en overprikkeling speelden een grote rol. Dat was best confronterend. De laatste dag konden we de kamer houden, zodat ik mijn energie kon sparen voor de terugreis. Dat was mijn vakantie in een notendop! 

Twee vliegen in één klap

Waar ik voorheen nogal een multitasker was, lukt me dit nu niet meer. Vaak wil ik hoger vliegen dan ik kan. Dus begon ik al op tijd met het inpakken van mijn koffer voor de terugreis. Want ja, 20 kilo aan kleding en (gekochte) spullen is voor mij als ijdeltuit ‘peanuts’. Omdat mijn linkerspieren gevoelsmatig te kort zijn en ik neuropathische pijn heb, kost inpakken veel energie. Daarom vroeg ik ‘mi hermana’ om me een handje te helpen. Die klus was dan ook snel gefixt. Op het vliegveld werden we keurig met zo’n golfkarretje naar de gate gebracht. Het voelde wel weer als ‘aapjes kijken’. Een beetje ongemakkelijk was het dus wel. Overprikkeling ten top op het drukke en grote vliegveld van Málaga, dus mijn noise canceling oordopjes kwamen goed van pas. Eenmaal aangekomen bij de gate hadden we toch wel trek. Dus nog even vliegensvlug wat eten in de Foodhall. Die ‘hamburguesa’ zag er wel heel smakelijk uit…. Dat was het dan. Adios España y hasta pronto!

Ready for take-off…

Het vliegtuig was te vol en te warm. Met een beperking mag je niet bij de nooduitgang zitten. Dan ben je niet snel genoeg en kun je andere passagiers in noodsituaties niet helpen. Klinkt logisch! Met mijn zere lijf zat ik daardoor nog net niet opgevouwen op rij 30. De ‘cabin crew’ had deze vlucht helaas weinig aandacht voor mij. Terwijl m’n kruk en nekkraag toch wel wat ‘gebreken’ laten zien. Ik heb echt geen VIP-behandeling nodig (liever niet). Maar ik draag dat keycord niet omdat het zo leuk is. Ik pleit dus voor een aparte rij voorin het vliegtuig met meer beenruimte. Een soort eersteklas voor mensen met een (onzichtbare) beperking. 

Grenzen verleggen 

Tijdens de vlucht merkte ik al dat het misging. Ik voelde mezelf verkrampen. Maar toen ik thuiskwam, kwam de echte klap. Afgelopen week lag ik alleen maar in bed en op de bank met het gevoel dat ik was overreden door een vliegtuig. Heftige nek-en schouderpijn overschaduwde de fijne herinneringen aan mijn vakantie. Elke stap was teveel. De zenuwpijn in mijn lijf was en is overweldigend. Als stilliggend levend standbeeld doe ik het momenteel beter. Mijn brein en lijf zijn compleet van ‘t padje. Ik legde mijn noodkreet om hulp ook bij mijn arts neer. Want dat er iets moet gebeuren, staat vast. Daarom buigen meerdere specialisten zich binnenkort over mijn situatie. Daarover vertel ik meer in mijn volgende blog. Terugkomend op mijn vakantie. Ik ben er wel trots op dat ik grenzen verlegde, letterlijk. En over het praktische stuk: vliegensvlug mijn wasjes doen, dat zat er niet in. Maar ach, zoals ze in Spanje zeggen ‘mañana, mañana’…

Bij mezelf ‘inchecken’ is nu het belangrijkste.

Op maandag 18 oktober 2021 werd Mariëlle wakker met een tintelend gevoel in haar linkerbeen en -arm. Ook haar mond voelt zwaar... Het blijkt een hersenstambloeding te zijn. Met grote gevolgen!

Lees hier de vorige blog van Mariëlle