Vakantie: van ontspanning naar inspanning

In mijn eerste blog schreef ik dat ik heimwee had naar vroeger. Inmiddels is het drie en een half jaar geleden dat Koos een herseninfarct kreeg. Nog steeds is die gebeurtenis een keerpunt in mijn leven en het startpunt van een heleboel veranderingen. Heimwee naar mijn relatief onbezorgde leven van vroeger is nu niet meer voortdurend aanwezig, maar komt soms nog bij vlagen naar boven.

Bijvoorbeeld bij het vieren van vakantie. Een periode waarin het haastige en drukke leven even onderbroken wordt. Het ontdekken van een andere omgeving en het doen van nieuwe dingen zorgen ervoor dat ik vol inspiratie en energie mijn normale leven weer kan oppakken. Vroeger kwamen we dan ook regelmatig voldaan terug van stedentrips, rondreizen of verre bestemmingen.

Tegenwoordig moet ik in het plannen van de vakantie met een extra complicerende factor rekening houden: het energieniveau van Koos. Die is namelijk laag, zelfs tijdens de vakantie. Dit is een (helaas) bekend verschijnsel bij mensen met hersenletsel. Een handicap die onzichtbaar is, maar altijd aanwezig.

En dat betekent dat onze vakanties er nu anders uitzien dan voor het herseninfarct. Zo houden we er nu rekening mee dat ook het reizen zelf energie kost. Een rondreis maken is nu lastiger dan het vroeger was. Autorijden, koffers in- en uitpakken, zoeken naar het volgende verblijfadres. Activiteiten die vroeger een vanzelfsprekend onderdeel van de vakantie waren, zijn nu vooral inspanning. Hoe meer er gereisd wordt, hoe meer er gerust moet worden en hoe minder tijd er overblijft voor andere activiteiten.

Een all-inclusive vakantie op Kreta bleek niet de oplossing. Vooral vanwege de warmte, die ook voor extra vermoeidheid zorgt. Ik heb me voorgenomen om vakanties naar warme bestemmingen te plannen buiten de warmste maanden om. Bijvoorbeeld Zuid-Italië in april. Een maand waarin het vaak mooi weer is, maar de temperaturen een stuk lager liggen dan in het hoogseizoen. Overigens blijkt ook Nederland een fantastisch vakantieland te zijn.

Vanwege het lage energieniveau moeten we soms keuzes maken. Als we ’s avonds uit eten willen, houden we er rekening mee dat we overdag niet teveel plannen. Toch komt het voor dat we ons soms nog vergissen. Een wandeling (lees: beklimming) van 500m in Dubrovnik is toch echt anders dan een wandeling van 500m over de Veluwe. Het bleek zelfs een behoorlijke uitputtingsslag voor Koos, waardoor hij dagen niet meer heeft kunnen lopen.

Ik ben dankbaar dat we samen kunnen genieten van herinneringen aan vroegere vakanties, en dat we nog steeds nieuwe herinneringen tijdens onze vakanties kunnen maken. Ook al is het iets ingewikkelder en ligt het tempo een stuk lager dan vroeger. Heel misschien is het niet eens zo verkeerd om ook in vakanties even een tandje terug te doen. En keuzes maken dwingt me om bewuster na te denken over de dingen die ik echt graag wil.

Toch verzucht Koos na afloop van een vakantie vaak dat hij blij is dat het ‘normale’ leven weer begint. Komt hij tenminste weer aan zijn rust toe.