Vakantie!

Eindelijk na drie jaar, gingen we op vakantie! We hadden zelfs een plaats geboekt op onze favoriete camping in Frankrijk. Met militaire precisie was Kees al weken bezig om alles klaar te zetten en mij te ontzien.

Helemaal op

In de headquarters (mijn brein) was het zo busy en ik geef het helemaal toe, ik was zwaar overprikkeld. Ik voelde me zo overbelast en echt helemaal op. Ik kon mijn prikkels niet meer verwerken. Dat merkte Kees vooral ’s nachts. Of ik stond te oreren naast mijn bed. Ook was ik er heilig van overtuigd dat er een hond in ons bed stond om mij aan te vallen. Op een avond stond ik naast mijn bed en zei nogal hard, ‘ik zou nu weleens willen weten waar ik ben’. Helaas gilde ik de boel ook nog weleens bij elkaar. Dus zei ik: ‘Kees, echt we gaan hoor.’

Nu is Kees het plannende gedeelte van mijn hersenen, dus spraken we af, hij zou de regie nemen en ik zou de opdrachten naar behoren uitvoeren. Ik werd geleefd maar hield mijn mond.

De planning

De planning was maandag de auto inpakken en dinsdag gaan rijden. Gek genoeg was de auto om 11.30 uur gepakt. Kom op, we gaan rijden was mijn idee. Als je neurotisch gestructureerd bent, dan kan dat dus niet. Ik begrijp daar niet zoveel van. Een middag hangen zag ik ook niet zitten en ik besloot nog even wat lekkers voor onderweg te halen. Snikkend kwam ik thuis. Die rotsupermarkt ook. Het lukt me gewoon niet meer om er doorheen te lopen. Kees keek mij aan en zei, ‘die ADHD is eigenlijk leuk voor iemand anders om te volgen, maar het moet voor jou toch wel verschrikkelijk zijn!’ ‘En uitputtend’, gaf ik aan. Het is niet voor te stellen maar Kees heeft soms geen enkele gedachte in zijn hoofd. Ik voer hele gesprekken in mijn hoofd. Ik heb ook altijd een onderwerp waar ik over na wil denken en reageer ook op elk geluid. Alle geluid komt bij mij even hard binnen. Het gesprek op de stoep, het piepje van de vaatwasser, het lepeltje op het schoteltje. Zoveel voorbeelden. Nu hoor ik eigenaars van een hoorapparaat klagen, dat alle geluid even hard binnenkomt. Ik hoef er dus niet tegen op te zien, als ik wat dovig wordt.

Lees hier de vorige blog van Pip