Trauma twee, code geel…

Het was me nog nooit opgevallen hoe breed de middenberm van de A1 eigenlijk was, tot ik er zelf lag; compleet van slag, de kluts helemaal kwijt maar lekker in het zonnetje dat dan weer wel. 

Op dat moment heb ik er niet veel van meegekregen, vlagen waren het en pas later hoorde ik details. Er tikte iemand op mijn wang: ‘Hé, blijf er eens bij’, een shock lag blijkbaar op de loer en helemaal helder was ik niet. Ik heb niet eens meegekregen dat de ambulance arriveerde, opeens waren ze er en waren ze met me bezig. Ik was medisch aanspreekbaar,  dat dan wel, maar dat zegt feitelijks niets over hoe aanspreekbaar je eigenlijk bent en gewoonlijk ben ik niet op mijn mondje gevallen.

Op een brancard gesnoerd

Eenmaal in de ambulance – op een brancard gesnoerd en met mijn hoofd tussen blokken – kreeg ik steeds een beetje meer mee en vertrokken we, Enschede of Zwolle was de vraag. Enschede werd het want dat leek me handiger, daar woonde ik immers en dat was dan weer veel handiger voor man. 

Hoe wonderlijk is het dat de meest gekke dingen je dan bijblijven … dat je je afvraagt of je tussen de planken van de schepbrancard door zult vallen zodat je opnieuw op straat beland, dat je je afvraagt wie je allemaal kan zien als je met brancard en al over de snelweg moet, dat je bij binnenkomst ik het ziekenhuis denkt ‘als ze me nu maar niet gaan filmen’ want er werd die week gefilmd op de Spoedeisende Hulp en ik had daar helemaal geen behoefte aan. 

Op naar Trauma twee

Ik mocht naar trauma twee en kreeg kleurcode geel: Urgent waarbij de arts me binnen een uur zou zien. Geel! En ik houd niet eens van geel… Ik lag te klappertanden van de spanning en de kou, huilde tranen met tuiten, had overal pijn, was misselijk en de kluts ook best behoorlijk kwijt. Vragen, onderzoek, testjes, foto’s, een CT-scan, een arts – het opperhoofd – , een verpleegster en nog veel meer mensen en ik, ik moest in alle ellende ontzettend nodig plassen maar mocht nog niet … 

Plassen, maar dan anders

En dan dit … heb je al eens geprobeerd liggend te plassen als je heel nodig moet en dat dan vervolgens moet doen in een traumakamer waar een heel team om je heen staat, je hoofd tussen blokken ligt, je nog steeds vastgesnoerd bent op die schepbrancard en je je amper kunt bewegen, alles pijn doet en je je vreselijk voelt? Precies … 

Uiteindelijk lukte het dan toch en dat ik daarna nat was tot op mijn rug deed er niet toe, eigenlijk kon het me toen allemaal even niets meer schelen. Er werd voor me gezorgd en dat was het belangrijkst. 

Morfine

Daarna kreeg ik morfine en dat was lief! Ik landde op een wolkje – geen roze – en de pijn zakte weg. Wat overbleef was een brak gevoel, mijn hoofd wazig en nog steeds niet helder maar ik leefde nog! Nou ja leefde – leven is voor mij iets anders – maar ik was er gelukkig nog, al was daar voor nu dan ook even alles mee gezegd … eerst even bijkomen! 

Lees hier de vorige blog van Renate

In maart 2019 krijg Renate een vreselijk auto-ongeluk en loopt daardoor hersenletsel op. Naast het Post Commotioneel Syndroom (PCS) heeft Renate last van whiplashgerelateerde klachten, tinnitus en BPDD (draai duizeligheid). Ze blogt ook op haar eigen website Heibel in mijn hersenpan over de zoektocht naar haar nieuwe ik.