Toen, Therapie en Nu

Toen:

Ik loop die enorme bouwmarkt binnen omdat dat moet. Dit is niet mijn omgeving. Zo’n kluskasteel is een prikkelparadijs – veel spullen, mensen, geluiden, beeldschermen met aanbiedingen en instructiefilmpjes en noem maar op. Met NAH ga je daar niet goed op.

Ik moet naar binnen om verlichting te halen. Dat moet echt en dat moet echt nu, en ik moet het nu ook echt hebben, want Klusman komt. Hij weet wat nodig is, appte me een stel foto’s van de bouwmarkt website. Thuisbezorgen kost een vermogen (rare afmetingen) en gebeurt op een ongrijpbare dag. Klusman is druk. Hij heeft morgen een gaatje in de planning, hij komt naar ons. Er zit dus niks anders op. Klusman weet van NAH en zegt grootmoedig: “Gangpad 10, makkie, zelfs voor jou. Ligt op voorraad.”

Het parkeerterrein staat ramvol, ik zie minimaal vier deuren en zoek naar de ingang – verstopt tussen de aanbiedingsposters. Daar sta ik meteen tussen zeker vijftien andere bezoekers. Ik trek mijn petje diep over mijn voorhoofd en loop verder.

Ik bevries. Ik schuifel verder naar… niks meer. Ik weet het niet meer.

Vlakbij een stelling zie ik een medewerker. Ik zeg: ‘Het gaat even niet zo goed met me. Te druk, teveel prikkels, ik weet het niet meer. Ik heb een hersenbeschadiging en dit vind ik heel moeilijk’. De medewerker zegt: ‘Nou, da’s balen, doe rustig aan. Wat zoek je?’ Ik: ‘Verlichting, gangpad 10’. Medewerker: ‘Joh, dat geloof je niet, je staat er letterlijk voor’.

Ik kijk onder de klep van mijn petje een beetje omhoog en gangpad 10 in. Honderden lampen, knipperende LED’s, alle kleuren wit en alle andere kleuren, van zacht-warm tot operatiekamer-steriel. Voor mij een tunnel van ellende.

Toch vraag ik: ‘Kan iemand mij helpen met uitzoeken wat ik nodig heb?’ Gelukkig schiet een medewerker er hulp: ‘Tuurlijk, doe ik even, komt goed’.

En het komt goed: ik ga met alle spullen die nodig zijn de deur uit – vrijheid na die vreselijk drukke kassa. Bijkomen dus.

Therapie:

Zes online lessen, vijf afspraken met de ergotherapeut voor een individueel programma, veel oefenen met signaleren van prikkels, dempingsoefeningen en regulering. Ik herken sommige onderdelen van mijn revalidatietraject en eerdere sessies. Nu hebben ze verbazingwekkend grote effecten. We snappen niet goed waarom het nu zo goed aanslaat. Maar dat is niet belangrijk, want knetterblij dus!

Nu:

Ik loop opnieuw die enorme bouwmarkt in omdat ik een nieuwe decoupeerzaag nodig heb. Ook nu heb ik nog geen idee welke ik nodig heb, dat zie ik zo meteen wel. En ook dit keer is het ontzettend druk.

Ik loop wat rond, zoek een beetje en kom in een flink gangpad met heel veel elektrisch gereedschap. Al snel heb ik, dankzij hulp van een medewerker, de juiste gevonden; namelijk die ene in een koffertje die in de aanbieding is – deal. Op naar de laatste stappen: kassa, klantenkaart, betaalterminal, parkeerterrein. Hoe anders is deze bouwmarkt ervaring nu! Ik kom relaxed thuis en heb nog energie genoeg om direct aan het werk te gaan. Daar word je pas knetterblij van!

Lees hier de vorige blog van Menno

Menno kreeg in november 2011 een beroerte. Hij kan helaas niet meer werken, maar doet nog wel vrijwillig teksten schrijven. Zo ook voor de Hersenstichting!