Toekomstdenken dankzij mijn vooruitgang

Nadenken over de toekomst is misschien voor de meeste mensen iets heel normaals. Je opleiding, je werk, vakanties, kinderen, kleinkinderen en wat je na je pensioen gaat doen, zijn allemaal dingen die elkaar als vanzelf opvolgen. Maar wat als je iets overkomt waardoor je al deze dingen niet meer kunt? Dan wordt toekomst denken opeens een heel ander concept.

Expositie ‘Toekomstdenken’

Vorig jaar mocht ik twee schilderwerken inleveren voor een expositie genaamd ‘Toekomstdenken’. Één van mijn ingeleverde werken: ‘vooruitgang’,  zegt dan ook alles over mijn toekomst, want dankzij het proces wat aan dit werk vooraf ging, heb ik weer een toekomst en belangrijker nog: droom ik over een toekomst met meer dan niks.

Niks is misschien een groot woord, maar dat was wel wat ik voelde twee jaar na mijn ongeluk. Toen de artsen zeiden: ‘Beter gaat het niet worden. Hier zul je mee moeten leren leven’. Ik had mijn opleiding opgegeven en de hoop op een baan. Kort gezegd: alle dingen waar ik naartoe had geleefd als kind. Dingen als mijn rijbewijs halen en zelfstandigheid verdwenen als sneeuw voor de zon. En misschien was dat niet helemaal ‘niks’, maar het idee, dat alles vanaf nu hetzelfde zou blijven, dat ik niet meer zou groeien. Dat dromen zonder hoop waren en dat mijn toekomst precies hetzelfde eruit zou zien als vandaag. Dat voelde toch echt als niks. 

‘Dit moet toch lukken’

Ik stagneerde op bijna alle vlakken. Ik ben niet iemand die akkoord gaat met niks, maar dat betekende dat ik me kon voorbereiden op een hoop telleurstellingen. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: ‘Dit moet toch lukken, makkelijker kan het niet worden’. Om vervolgens toch weer te ontdekken dat zelfs dat, weer veel te hoog gegrepen was.

Nul

Tot ik op het absolute 0 punt aankwam. En nul, is misschien wel de rotste en mooiste plek waar ik ooit geweest ben. Want hoe erg het ook was om op nul aan te belanden. Vanaf nul was er nog maar één weg, en dat was omhoog. Ik begon met kleine dingen, waaronder twee uur in de week naar dagbesteding. Op dagbesteding deed ik allemaal nieuwe dingen die ik nog nooit eerder gedaan had. Dat was heel goed voor mij, omdat ik daardoor mijzelf niet meer kon vergelijken met hoe ik iets deed voor het ongeluk. Iets wat ik tot nu toe constant gedaan had: ‘Maar dit kon ik toch gewoon, waarom lukt het nu niet meer?’ is een zinnetje wat dagelijks over mijn lippen kwam. Over één ding was ik echter heel stellig op dagbesteding: schilderen, dat kon ik niet en ging ik dus ook niet proberen.

Verassend brein

Gelukkig hebben ze mij na een half jaar weten te overtuigen, want inmiddels doe ik het met heel veel plezier. De vooruitgang kwam in het begin langzaam, maar toen ik éénmaal doorhad hoe de kwast werkte, verbaasde dat kapotte hoofd van mij, toch maar even mijzelf en iedereen om mij heen. IK KON WEER LEREN! Niet op andere gebieden, maar blijkbaar wel op het creatieve gebied. Het was niet alleen leren, maar vooral ook snappen. Als iemand tegen mij zei wat ik fout deed of wat anders kon, dan snapte ik dat. Dan registreerde mijn brein het, en vergat ik het ook nooit meer. Iets wat mijn 2.0 brein op andere gebieden juist totaal niet meer lukte.

Vooruitgang

Sindsdien is er vooruitgang, zo ontzettend veel vooruitgang. Ik kreeg weer doelen, dromen, begon te hopen. Mijn hele gestel werd weer vrolijk, kreeg zin in het leven. Niet elke dag was meer hetzelfde, nee, elke dag ging ik een stukje vooruit – of nou ja, enigszins vooruit, want, zoals iedere chronische zieke weet, gaat dat niet in een rechte lijn. En in die vooruitgang, daarin heb ik mijn passie ontdekt: kunst maken. Maar ook schrijven, het delen van mijn verhaal. Mensen die herkenning vonden in wat ik zei of maakte. Daarom staat vooruitgang voor mij gelijk aan toekomst. Het leven heeft mij iets gegeven, iets wat ik zelf nooit bedacht had, maar dankzij dagbesteding en het proberen van nieuwe dingen: een ding waarvan ik  dacht ‘dit is niks voor mij’, heb ik een toekomst gevonden.

En de schilderijen die je in dit bericht ziet, die zijn allemaal onderdeel van mijn serie ‘vooruitgang’. Waar ik stiekem wel heel trots op ben en waarin ik hoop nog een hele hoop te mogen groeien en vooruit te gaan. 

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.