Stoppen met multitasken #hoedan

Concentratieproblemen? Doe één ding tegelijk. Geen beter advies dan dat, ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar niets vind ik lastiger dan dat. Wie is niet gewend om te multitasken, oftewel meerdere dingen tegelijk te doen? Wie krijgt geen drie vragen tegelijk? Wie wil er maar één ding? Ik in elk geval niet.

Een avond bij ons thuis

Vandaag kook ik. Koken is op zichzelf al multitasken. Drie pannen om een oogje op te houden. Intussen sta ik groenten te snijden. Lepel om te roeren, waar is die? Nog in de vaatwasser. Die niet is uitgeruimd. Ik pak een theedoek.

Mijn dochter komt naar beneden, klaar met haar huiswerk. Ze begint een verhaal tegen me over een toets Frans later deze week. “Kun jij even tafel dekken?” Zuchtend trekt ze de kast open. “We hebben geen borden meer!”. O ja, de vaatwasser. Mopperend begint ze die uit te ruimen. Ik slalom om haar heen naar de kraan.

Mijn man heeft onze zoon opgehaald. Ze stampen samen binnen. “Hij moet morgen zijn agenda mee naar school.” en “Die invaller was echt stom.” klinkt het tegelijkertijd.

Geen rocket science

Is dit bijzonder? Helemaal niet. Koken is geen rocket science, en al was het dat wel: ik heb sterrenkunde gestudeerd. Dit kan ik aan. Toch? Ik heb veel goede dagen, waarop ik kook, vaatwassers uitruim, tafel dek, kinderen welkom thuis heet en alvast agenda’s klaarleg.

Andere dagen voelt dit als rocket science. Die dagen dek ik eerst de tafel. Snij dan de groenten. Kies ik voor ovenfrietjes omdat ik daar geen omkijken naar heb. Zet alle plannen klaar. Verban iedereen uit de keuken. Ook het kind dat stuiterend thuis komt met de uitnodiging voor een feestje. “Straks aan tafel!” Dan pas gaat het vuur aan.

Dit kost tijd. Koken duurt zo twee keer zo lang. Ik doe liever iets anders. Het is niet leuk voor mijn kinderen, die hun verhaal kwijt willen. Maar er zit gewoon niets anders op. Proberen is geen optie. Vertragen en alles na elkaar doen. Maar morgen…

Ik wil zo graag kunnen multitasken

Het lastigste zijn de half om half dagen. De dagen dat ik wel groenten kan snijden en op een pan kan letten, maar de lepel in de vaatwasser er niet meer bij kan managen. Dat ik probeer om de zaak te redden door mijn dochter aan het tafel dekken te zetten, maar diezelfde vaatwasser al weer vergeten ben.

Wisselende energie is een vloek en een zegen. Je leert je aanpassen en ook weer niet. Het is frustrerend: waarom kan ik vandaag niet wat ik gisteren wel kon? Ik heb geleerd me er niet druk over te maken.  Morgen is het beter, anders overmorgen. En als het kan, ga ik ervoor.

Lottie viel jaren geleden van haar fiets en belandde op haar hoofd. Door hersenschade, in combinatie met nog een aantal chronische aandoeningen, heeft ze nog steeds last van overprikkeling en energiebeperkingen. Ze schreef hierover het boek Energiek Leven.

Lees hier de vorige blog van Lottie