Stilte voor de storm

Behandeling na behandeling. Maanden gaan voorbij. Ondanks dat ik dacht ik inmiddels goed nieuws had kunnen melden, stel ik mezelf met betrekking tot de diagnose helaas teleur. Herkenbaar?
In oktober en november vorig jaar ben ik een intensieve interne behandeling aangegaan die hoopvol was. Is die hoop vals geweest? Alle symptomen en klachten zijn in bepaalde vorm afgenomen of zelfs verdwenen! Waanzinnig! Maar dit is absoluut het allerzwaarste wat ik in al die jaren aan behandelingen heb gedaan. Dit leek voor mezelf, en zo ook voor mijn relatie iets positiefs te zijn. Alle strijd die ik lever noem ik groeipijn als het op de diagnose aankomt. Dit kan niet eeuwig duren en ik zal vast genezen, hoopte ik. Blijven gaan, blijven strijden! Ik was zo blij dat ik voor deze behandeling in aanmerking kwam, zo dankbaar voor de mogelijkheid na het eindeloos zoeken naar iets wat voor mij werkt. Sommige mensen komen hier genezen vandaan! Helaas zijn bij mij de nachtmerries, de depressie en paniekaanvallen van mijn angststoornis niet verdwenen. Helaas ben ik dus niet scorevrij.

Ik gebruik mijn aandoening niet als excuus, dit is mijn tweede natuur. Daar kan ik niet veel aan doen, anders dan blijven groeien en behandelen. Alles wat ik nodig heb is een beetje tijd. liefde, steun en begrip van een paar mensen om me heen.

Mijn relatie is alsnog met ontzettend veel pijn en verdriet geklapt. Hij zei dat dit vanwege mijn gedrag was, mijn PTSS en angststoornis wat volgens hem tussen mijn oren zit, want: trauma’s hebben we allemaal meegemaakt. Alleen je persoonlijkheid is niet leuk. Dankjewel! Dit was voor mijn gevoel mijn gezinnetje. Mijn familie! Dit was de hardste klap die ik erbovenop kreeg de afgelopen periode. Ik voel me ontkend, afgewezen, gepijnigd en idioot. Wat voel ik me waardeloos. Rationeel denken of inzicht ontbreekt het niet aan, en negatieve gedachtes kan ik absoluut verweren. Maar leg jij iemand maar eens uit hoe het voelt om alleen te zijn. Al zolang als je je kan herinneren familie nooit belangrijk was, er niemand naar je omkijkt en je geen band met broer of zussen hebt. Je een hele zware jeugd hebt gehad, waarbij zich trauma op trauma opvolgde tot in je volwassenheid waardoor je in bepaalde mate beschadigd bent voor het leven.

Gemiddeld 2 keer per week ben ik bang om dood te gaan, en de toch al weinig geliefden die ik heb, kwijt te raken. Soms krijg ik geen lucht, soms durf ik niet naar buiten, soms durf ik even helemaal niks. En dan is er eigenlijk niets anders over dan dat hele kleine bange verdrietige meisje, wat gewoon lief gevonden wil worden en lief heeft. Ondanks dat ik voor mijn gevoel alles heb gegeven en me soms radeloos liefdeloos en alleen voel, blijf ik doorgaan. Ik praat met een ervaringsdeskundige waar ik veel aan heb, mijn hele fijne psycholoog, mijn moeder, die er gelukkig nog is, en enkele van jullie lezers. Dan kan ik even tegen mezelf zeggen:” Je bent niet alleen”. Al voelt dat soms wel zo.

Volgende behandeling…..
Word vervolgd

Lees hier de vorige blog van Jessica