Soms alleen, maar niet eenzaam

Een vriendin appt of ik mee wil gaan wandelen. Het is gezellig om even bij te praten en fijner om buiten te zijn en in beweging. Ik pak mijn agenda erbij en zie dat ik over twee weken kan. Niet omdat mijn agenda zo vol zit, maar omdat ik een paar activiteiten heb die extra energie kosten. De dag voor een energie-slurpende activiteit en de dag erna kan ik sowieso niet afspreken. Tja dat is wel even wennen, zowel voor de betreffende vriendin als voor mij. Wat stelt een uurtje wandelen nou voor, zou je denken. Ik merk dan ook dat ze even iets langer wacht om te reageren. Het voelt namelijk niet natuurlijk, zo deden we het nooit. Maar ze snapt het wel.

Fijn vind ik die contacten. Al zou ik iedereen heel graag vaker en langer willen zien.

Afvallers

“Gelukkig,” voor de planning, maar niet voor mij, vallen er na een hersenbloeding ook mensen af. Mensen die denken dat ik ze niet meer belangrijk vind, omdat ik ze niet als groep wil zien of dat ik ze pas over een maand, en dan ook nog kort, wil zien.

Ook “gelukkig” voor de planning, maar niet voor mij, zijn de mensen die ver weg wonen. Vroeger reed ik er even heen, lunchten samen of dronk een kop koffie en reed weer terug. Die vallen ook af. Indien ik deze mensen nu zie moet ik blijven overnachten, in een hotel of zo, ergens waar het rustig is. Dat wordt dus meer een jaarlijks bezoek.

De band met collega’s verandert “gelukkig” ook. Ik ben een ex-collega geworden en het is zoeken naar een passend gespreksonderwerp. Ik ben niet meer up-to-date en zij weten weinig van mijn nieuwe wereld.  Een enkeling blijft. Daar vind ik een leuke nieuwe modus mee.

Nieuwe contacten

Maar er komen ook nieuwe contacten bij. Mensen uit de revalidatie, mensen die je leert kennen die ook Niet Aangeboren Hersenletsel hebben of mensen die erg geïnteresseerd zijn in NAH. Zij kennen dan weer je nieuwe ik, maar niet je oude. Dat vraagt weer iets heel nieuws van elkaar. De vraag wat zullen we gaan doen is niet meteen zo eenvoudig. Eerst maar eens samen overleggen wat we kunnen. Kan jij lopen? Kan jij daarheen komen? Hoelang is goed voor jou?

Ik ben erg blij met de nieuwe mensen en de mensen die mee veranderen. Zij maken de momenten van contact erg leuk.

Alleen

Dus nee, eenzaam voel ik mij niet. Maar wel soms alleen. Ik was het nogal anders gewend. De tijd dat ik niet af kan spreken, de tijd om bij te komen, de tijd dat de energie op is, dan merk ik dat ik geen werk meer heb. Mijn rol als vriendin en moeder is veranderd en ik ben, vergeleken met vroeger, veel alleen. En die rust en stilte heb ik, jammer genoeg, nodig.

Verveel je je dan vragen mensen zich dan af? Nee, dat dan weer niet. De dag zelf geeft al uitdaging genoeg en daarnaast ligt mijn focus altijd op wat wel kan. En daar zitten dingen bij waar ik erg van kan genieten.

En morgen, morgen ga ik dus weer wandelen, met een vriendin. Leuk!

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.”

Lees hier de vorige blog van Susan