Scheepsrecht

Het is vrijdagochtend 14 oktober 2022. Het miezert en schemert, alsof de dag aarzelt. Perfect weer voor een uitgebreide lunch met mijn partner en een goede vriendin om mijn ‘elfde’ hersenletselverjaardag te vieren. Na het feestmaal, dat bestaat uit champagne, oesters en andere oog- en tongstrelende culinaire creaties, lig ik uren later in bed met een grote glimlach.

En dan begint het gedonder, mijn partner voelt zich ziek, zwak & misselijk. Zo ken ik hem niet, de term ‘man flu’ is hem onbekend. Die avond dirigeer ik hem naar de logeerkamer omdat mijn nachtrust heilig is.

Het zal toch niet?

De volgende ochtend constateer ik bij mijzelf opzette keelklieren. Het zal toch niet?! Naarmate het weekend vordert voel ik mij er niet frisser op worden: hoofdpijn, keelpijn, verkoudheid, rillingen en vermoeidheid. Dat laatste is na een middag vol feestgedruis voor mij het nieuwe normaal, mijn aangetaste hersenen verwerken in een slakkengang de vele prikkels van de vorige dag.

We regelen testen, die van de partner is positief, de mijne negatief. Vol ongeloof kijk ik naar het stukje plastic. Met angst en beven app mijn vriendin met dit nieuws, wetende dat haar vakantie om de hoek staat. Een paar uur later is daar het verlossende antwoord: negatief en geen klachten. Ik slaak een zucht van verlichting.

Drie keer scheepsrecht

Omdat ik meer zekerheid wens, regelt mijn partner met de buren een paar nieuwe testen en paracetamol. Mijn tweede test is een twijfelgeval. Met nog één test over besluit ik deze 24 uur later in te zetten. En ja hoor, drie keer is inderdaad scheepsrecht, COVID-19 heeft mij te grazen genomen. En hoe. De volgende dagen hoesten wij elkaar de tent uit, gedraag ik mij als een onbehouwen vent die niets van een ander tolereert, en blaf ik richting partner dat ik liever een schedeldakreparatie heb dan dit. Dat laatste als ‘matter of speaking’. Mijn lont is voor het eerst in mijn hersenletsel-bestaan zo kort dat zij bij het minst of geringste vlam vat.

De hypochonder ontwaakt…

Op dag zeven ontwaakt de hypochonder in mij; valt het trombosemonster mij op een onbewaakt ogenblik opnieuw aan? Mijn partner belt de huisarts en ik vraag een vriendin die huisarts is, om raad. Ze begrijpen mijn zorgen en oordelen dat aanvullende maatregelen, ondanks mijn sinustrombosegeschiedenis, niet nodig zijn. Uiteraard ben ik er niet gerust op en ‘vervloek’ mijn neuroloog die uitgerekend nu op vakantie is. Alsof dat niet genoeg is lees ik verhalen van mensen die door COVID-19 trombose hebben gekregen, één met een al eerder doorgemaakte sinustrombose. Ik snap wel dat geen geval hetzelfde is, dat mijn sinustrombose puur pech was en dat mijn ratio & gevoel graag een gebbetje met mij uithalen. Om dat k(l)(n)agende stemmetje te smoren typ ik aan de beste man een e-mail waarop ik het antwoord al weet. Vervolgens annuleer ik de geplande vaccinatieafspraak en start met duimen dat ik volgend jaar mijn ‘twaalfde’ verjaardag zonder extra complicaties vier. 

Lees hier de vorige blog van Elisheva

Elisheva heeft in 2011 niet-aangeboren-hersenletsel opgelopen als gevolg van een Sinustrombose met hersenbloeding. Ze wil met haar blogs graag andere mensen helpen met het verwerken van een vergelijkbare traumatische gebeurtenis. Columns van andere mensen hebben haar namelijk ook geholpen! Bekijk de blogs op haar eigen website.