Rouw, rust en herstel in mijn binnenwereld

Na de zomer van 2020 is het even stil geweest.  Ook heb ik jullie weinig laten horen, maar ik ben weer terug. Even met een korte samenvatting en mét een succes verhaal! Vorig jaar was een raar jaar, voor ons allemaal. De winter daarvoor ben ik één van de meest pittige behandelingen aangegaan om voorgoed af te rekenen met demonen, oud zeer en pijnlijke herinneringen die continue naar voren traden. En daaropvolgend nog wat diverse behandelingen. Nú kan ik officieel bevestigen dat… ik (C) PTSS VRIJ ben verklaard! Terwijl ik dit schrijf vind ik het nóg steeds raar om te schrijven, of om te zeggen. Ik heb altijd gedacht dat dit iets zou zijn wat ik de rest van mijn leven met me mee zou moeten dragen. Iets waarmee je zult moeten leren omgaan. Wat op een bepaalde manier ook zo is natuurlijk.

Licht aan het einde van de tunnel

Ik heb nu zelf ervaren dat er een soort van licht aan het einde van de tunnel is gekomen. Ik schreeuw niet meer nachtelijks terwijl ik geteisterd word door nachtmerries, achtervolgd door het verleden. Geen herbelevingen. Ik heb wél nog steeds last van een gegeneraliseerde angststoornis. Deze werd nog wat hardnekkiger door de jaren heen. Ook dit neemt langzaam af. Lichamelijke klachten zoals zweten, hyperventilatie, trillen, druk op de borst of een knoop in je maag en de angst om flauw te vallen is er soms nog. Maar ik ben al een stuk sterker geworden dan álle voorgaande jaren. Zéker sinds het moment in 2019 dat ik volledig instortte. Ik hield mezelf op een valse manier staande, nu niet meer. ALLES mág er zijn. 

Rouw in de plaats van depressie

Ongemerkt is ook mijn depressie voorbijgegaan, waar ik eigenlijk nooit meer op lette omdat het een terugkerend thema was om de zoveel tijd. Ik heb ontdekt dat rouw hiervoor dus in de plaats kwam, een eigenlijk heel gezond maar zwaar verdrietig proces. Soms huil ik nog, maar niet te vergelijken met eerder. Ik heb tijd genomen voor rouw, rust en om te helen. En dat doe ik nu eindelijk. Dit is eerlijk gezegd best bevrijdend. Ik durf het leven langzaam recht in de ogen aan te kijken. 

Groei, vallen en opstaan

Mede door de corona omstandigheden en daarnaast de relatie/band met mij ex, moeder, steun en wat naasten heb ik de kans kunnen aangrijpen om het zo nodige op te gaan ruimen. Mentaal. Ook hielpen de diverse spiegels die me voor werden gehouden (gewenst en ongewenst). Fysiek ben ik ruim 15 kilo aangekomen. Waarvan een beetje door corona en de rest door emotioneel eten, en veel te weinig bewegen. Daar ben ik nu begonnen wat aan te doen. Zelfliefde werd een steeds groter belangrijk onderwerp. Groei, vallen en opstaan. 

Maar nu ik mezelf aan het hervinden en aan het herontdekken ben, rest de vraag ná PTSS… Wie ben ik dán? 

Lees hier de vorige blog van Jessica