Rolverwisseling

Het is een beetje als een taxichauffeur die opeens met de taxi opgehaald wordt, of de huishoudelijke hulp die nu zelf iemand thuis krijgt die haar huis schoon maakt. De huisarts die patiënt wordt of de hulverlener die opeens cliënt wordt. Het vraagt even schakelen.

Dat moment had ik tijdens mijn revalidatie. Ik zat na de fitness op een zo rustig mogelijk plekje. Ik vermeed de centrale ruimte waar je je moest aanmelden in de nieuwe aanbouw. Het was daar op die etage zo wit, zo verlicht en iedereen die ook maar ergens therapie had werd daar opgehaald. Enorm veel prikkels. Je kon ergens wel apart gaan zitten, dat dan wel.

Boterhammen

Afijn, ik zat dus beneden, een beetje uit het zicht met mijn trommeltje met boterhammen voor me. Het smeren van boterhammen tijdens spitsuur thuis is best een ding voor mensen met een cva. De verhalen over sleutels in de koelkast of de boter in de vaatwasser komen regelmatig naar voren. Ik had gevraagd waarom een lunch niet geregeld werd en het antwoord was duidelijk en begreep ik. Je hoorde het mee te nemen, anders werd de zorg te duur.

Opeens was daar een hoop geluid. Een groep mensen kwam vrolijk pratend met aah´s en oohhh´s de hoek om. De aanbouw beviel ze wel. Een man, ik denk de directeur leidde de mensen, ik schatte in bestuurders, vrolijk rond. Een paar maanden geleden zou ik daar dus onderdeel van geweest zijn. Altijd goed als mensen een werkbezoek afleggen, dacht ik, en zich inleven in wat hier gebeurt. Fijn dat ze een goed beeld krijgen. Maar toen kwam dat moment dus, pats in een keer. Ik hoorde de rondleider, alias directeur, luid zeggen: Komt u maar verder en neem plaats in die ruimte. De uitgebreide lunch zal zo geserveerd worden…… 

Absurditeit

Daar was mijn rolverwisseling samengevat in een broodtrommeltje. Maar hij kwam wel aan. Ik had geen honger meer, lachte om de absurditeit, haalde diep adem en ging naar de plek waar ik opgehaald zou worden voor therapie. Zouden ze echt een goed beeld gekregen hebben? Van mij mogen ze een keer echt meelopen.

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.”

Lees hier de vorige blog van Susan