Rijbewijskeuring: behoud van mijn vrijheid 

Door mijn Parkinson gaat alles een stuk langzamer; mijn denken, mijn bewegingsapparaat en mijn leven. Maar wat dit jaar verrassend een stuk sneller ging was de rijbewijskeuring van het CBR. Ik ben hier halverwege januari jl. mee begonnen en kreeg na het insturen van alle documenten, die je via de website van het CBR tegen betaling kan downloaden, al snel een brief. Ik werd uitgenodigd om een afspraak te maken bij een onafhankelijke neuroloog van het CBR. We hadden een gesprek over hoelang ik al parkinson had, wat mijn klachten waren en ik kreeg een aantal standaard neurologische testen, zoals fictief een lamp indraaien en tappen met de vingers en voeten. Hierna gaf hij zijn goedkeuring. Deze arts stuurde zijn bevindingen door, en dan wordt er nog bekeken of een rijtest afgenomen moet worden ivm benodigde vaardigheden tijdens het autorijden, zoals coördinatie en dubbeltaken. 

Rijtest

Na een aantal dagen kreeg ik een bericht in mijn mailbox dat er een document klaar stond. Ja hoor, zoals verwacht een uitnodiging voor een rijtest. Ik ben volgende week maandag om 8:30uur al aan de beurt. Ik moet dan met mijn eigen auto (eventueel een auto huren of lenen) deelnemen aan de rijtest. Wil je je rijbewijs voor zowel een handgeschakelde auto als een automaat kun je deze rijtest het beste doen in een handgeschakelde auto. Anders bestaat de kans dat je alleen nog maar in een auto met automatische versnelling mag rijden. Dit was voor mij geen optie, omdat ik ook nog graag handgeschakeld wil kunnen rijden. 

Inmiddels is het maandag, Valentijnsdag nog wel, en ben ik vroeg vertrokken naar het kantoor van het CBR in Rijswijk. Eenmaal binnen op het kantoortje legt ze uit wat we gaan doen; we gaan een noodstop maken en een stukje rijden zodat zij kan beoordelen of mijn cognitieve vermogen nog de dubbeltaken van het autorijden aan kan. Ze legt uit waar we naar toe gaan en geeft de route bijtijds aan.  

De noodstop

Op een gegeven moment is het tijd voor de noodstop. We gaan ergens langs de kant van de weg staan en ze legt uit: we gaan ongeveer 40km per uur rijden en zodra zij het zegt maak ik een noodstop… En dat lukt met verve! Nu nog een stukje door Rijswijk rijden met de smalle weggetjes en zo over de snelweg terug naar het CBR. Daar aangekomen vertelt ze direct haar bevindingen en stuurt ze door. Deze worden naast de neurologische beoordeling gelegd.  

Vrijheid!

De volgende dag al krijg ik een mail met de officiële beslissing: ik ben met vlag en wimpel geslaagd! Ik mag weer 5 jaar mijn rijbewijs verlengen. Hoera, weer een stukje vrijheid en autonomie behouden! En weer een mijlpaal bereikt, een trots moment. Op naar de volgende. 

Gerard kreeg op zijn 32e jaar de diagnose parkinson. Ineens vielen de puzzelstukjes in elkaar. Jaren daarvoor was hij al aan het tobben en kreeg ineens slechtere beoordelingen op zijn werk, maar begreep niet wat er aan de hand was. Nu probeert hij met ups en downs ‘zo gewoon mogelijk’ te leven. Hij is vrijwilliger bij de Hersenstichting en werkt als ervaringsdeskundige mee aan de website www.werkenmethersenletsel.nl.

Lees hier de vorige blog van Gerard