Revalidatieroute

Mijn revalidatieroute is niet strak en vlak en voorwaarts. Mijn weg bevat loopings en bergen en ravijnen. Met sommige stukken door depressie amper te bewandelen. Anderhalf jaar terug donderde ik in zo’n ravijn en ik begin er nu pas uit te krabbelen. Ik ben blijkbaar zo overbelast geraakt, dat ik een vrije val heb gemaakt. Ik was weer net zo slecht als kort na mijn hersenbloeding, jaren terug. Terug bij af, dacht ik.

Gelukkig is mijn afgelegde weg veel groter dan toen en ben ik hoe dan ook dichterbij mijn eindbestemming. Een dal kan net zo diep zijn, maar het is er altijd eentje verder op de route.

EMDR therapie

In de tussentijd heb ik namelijk EMDR gehad, een therapie voor mensen die last blijven houden van een traumatische ervaring. We zijn gedoken in het moment dat ik in Groningen wakker werd zonder mijn lichaam te voelen. Of het vreselijke moment toen ik voor de tweede keer een bloeding kreeg. Of de derde. Vergeleken met de eerste bloeding stelde ze niet veel voor, maar mentaal brak het me. Ik wilde geen dag langer op deze planeet zijn.

Deze herinneringen hebben lang stof staan vangen in mijn hoofd en zo met tijd de boel verstopt. Via EMDR zijn ze naar een plekje verwezen. Zo’n sessie kan trouwens van alles teweegbrengen. Ik heb in mei met capuchon en skisokken geslapen en nog dagen erna kon mijn lichaam uit het niets beginnen te beven, alsof ik op een trilplaat was gaan staan. Maar gekke bijwerkingen of niet, ik heb het mooi gedaan.

‘Ik heb hersenschade’

Daarnaast heb ik laatst pas voor de eerste keer, toen ik uitlegde waarom ik maar een halve dag mee zeilde, hardop ‘ik heb hersenschade’ gezegd. Ik vond het altijd te definitief klinken. Te voor altijd. Alsof ik, zodra ik het zou uitspreken, getekend zou zijn. Zoiets simpels, maar ik heb er mijlen voor moeten afleggen.

Nieuw is ook dat ik probeer op te houden met mezelf al te zielig of belangrijk te vinden. Hoewel gezondheid natuurlijk het achtste vinkje had moeten zijn, heb ik er ook veel wél. Maar nog veelzeggender, veel anderen hebben er ook geen zeven. Er zijn zo veel mensen die om allerlei redenen ergens wat harder voor moeten werken. Het ís nou eenmaal niet eerlijk en de één heeft meer riemen dan de ander. Maar om dan maar helemaal te stoppen met roeien?

Klimmen

Ik heb mezelf uitgeput met het studentenleven en ik ben in een ravijn beland, maar ik had dat nou eenmaal willen meemaken. Inmiddels ken ik de signalen van mijn lichaam, heb ik meer geaccepteerd, trauma verwerkt en niet onbelangrijk: ben ik ouder en wijzer geworden.  

Dus we klimmen het dal weer uit, wetende dat ik niet eerder op dit punt op mijn revalidatieroute heb gestaan, óókal kan het zo voelen, en dat ik met elke dag dichterbij mijn succesverhaal ben.

Zie hieronder mijn revalidatieroute…

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Ze heeft drie maanden niet thuis gewoond en moest onder andere opnieuw leren lopen. Daarna is het nog twee keer op kleinere schaal gaan bloeden. Zij wil met haar blogs vertellen wat zo’n trauma met je doet en hoe de nasleep zichtbaar is in het studentenleven.