Potverdorie

“Schei nu uit met dat gezeur, potverdorie! Met je lamme hand. En dat die zo verkrampt ’s nachts. Het is zo, jammer, maar nu verder. En met je verlamde been. Dat je volle voetbalkuit weggeslonken is tot een een klein sprietje vezels. Dat ziet toch niemand onder die pijpen. En het wordt gecompenseerd door je EVO. Een EVO die ook je spasme bestrijdt. Over nu. Je moet blij zijn dat je nog loopt. Veel mensen zijn niet zo goed uit een zwaar beroerte gekomen. En dat je niet zo goed praat is ook meegenomen, dan luister je maar eens beter. Alleen ontvangen, niet zenden is de moraal nu. En die namen vergeten heb je nu een goede smoes voor. Zo ook met je niet-kunnen-multitasken, mannen kunnen dat sowieso niet. Over en uit, naar de volgende fase”.

Een plekje…

Ik spreek me zelf toe. Ik moet van mezelf dat vervelende gevoel in het verleden laten. Ik lees veel over ‘accepteren’, het een ‘plekje kunnen geven’. En tijdens het wekenlang lezen van die verhalen verdampte het in de achtergrond. Als mist over de velden verdwijnt na een koude nacht in het zonnetje. Dat ik het nu geaccepteerd had is teveel gezegd, dat klinkt zo absoluut. Maar dat ik ‘het een plekje had gegeven’ (gruwelijke woorden, maar ik weet niets beters) werd wel duidelijk. Ik voel mij beter sindsdien, durf meer, verzin allerlei compensatiestrategieën en probeer mensen te helpen die nog in de verwerkingsfase zitten. En dat nobele werk helpt mij weer nog je beter te voelen. Iedereen is winnaar!

‘Love and peace’

Hoewel ik niemand hersenletsel gun zie ik ook toch ook het goede daarvan. Ik ben sensitiever naar andere mensen toe, vooral hun leed en luister beter. Ik relativeer mijn eigen leed, drijf er zelfs de spot mee. Mensen die een ander zijn of haar leed betwisten keer ik de rug toe, ook uit mijn eigen kring. Niet uit woede of uit frustratie. Blijkbaar nog niet rijp voor embarmen. Ik word sowieso bijna niet meer kwaad, te zonde voor mijn energie. Ik ben bijna een langharige hippie met ‘love and peace’ op zijn gelaat. Alleen het haar wordt helaas dunner en dunner…

Rouw

Ik heb geen zendingsdrang en heb geleerd dat ieder mens anders is en ook nog in een andere fase van rouw. Rouwen van je eens geweest was maar nooit meer terug krijgt als je een NAH hebt, of een andere aandoening. Dus geen gepreek van mij, daar zijn andere beter in. Misschien lees je dit en wordt geïnspireerd door mijn tocht, misschien niet. Allemaal goed. Ik ga weer de wereld in, principieel en praktisch. Mag ik je in ieder geval uitnodigen?

Siemon Vroom kreeg in 2007 een beroerte. Sindsdien is hij half-gehandicapt en heeft hij last van afasie. Hij blogt graag over zijn ervaringen met hersenletsel en is eigenaar van website weerhandig.nl

Lees hier de vorige blog van Siemon