Parkinson & leren: een trage inbelverbinding?

Ik ben supertrots, want deze zomer heb ik mijn vaarbewijs gehaald. Ik slaagde in één keer; een mijlpaal! Zo’n vaarbewijs, dat lijkt misschien niet zo moeilijk, maar met parkinson is dat een hele opgave. Als je een hersenaandoening hebt is in vele gevallen ook de capaciteit om nieuwe dingen te leren en op te slaan een stuk moeilijker. Dit ervaar ik met name wanneer mijn dopamineniveau een stuk lager is dan normaal (Parkinson wordt veroorzaakt door een tekort aan dopamine in de hersenen). Dan duurt het ook langer als de informatie opgehaald moet worden. Ik vergelijk dit (voor de computernerds onder ons) altijd met een trage inbelverbinding voor het internet, en een snelle glasvezel verbinding.

Maar het is gelukt! Zes weken lang zette ik mezelf er iedere dag toe om een uur te leren. Niet zonder impact op de rest van mijn activiteiten. Ik was vermoeider dan anders, moest andere activiteiten skippen, maar het behalen van de mijn vaarbewijs was het meer dan waard!

Leren en mijn brein

Ik vraag mij dan af: hoe gaat dit in zijn werk in mijn brein? Leren en mijzelf ontwikkelen is een belangrijk deel van mijn leven, net als sociale contacten. Het heeft voelbaar invloed op de ‘snelweg’-connecties in mijn brein. Bij een hersenaandoening, zoals Parkinson, werken deze connecties trager of ze vervagen. Maar als ik mezelf ertoe beweeg om mijn brein te stimuleren door middel van bijvoorbeeld sport of lezen, dan is mijn brein in staat om nieuwe verbindingen te leggen tussen verschillende hersengebieden. Hierdoor blijven mijn hersenen actief en merkte ik dat het leren voor mijn vaarbewijs me ook makkelijker af ging.

Nieuwe connecties

Als je jezelf ertoe zet om iets nieuws te gaan leren, of je nu gezonde hersenen hebt of niet, kost dat in het begin vaak (een hoop) energie, Maar je krijgt er veel voor terug: een hoop nieuwe ‘connecties’, zowel in je sociale contacten als in het brein. Denk bijvoorbeeld aan een cursus, of sporten of andere sociale activiteiten zoals vrijwilligerswerk.

Zelf doe ik een aantal uur in de week met plezier vrijwilligerswerk voor de Hersenstichting voor de website www.werkenmethersenletsel.nl. Deze website is bedoeld als wegwijzer voor werkzoekenden en werknemers met hersenletsel, en hun werkgevers voor een optimale re-integratie. Mijn geleerde ervaringen van toen ik re-integreerde met Parkinson, kan ik hierin mooi kwijt. Daar houd ik een gevoel van voldoening en betekenis aan over en dat stimuleert mij om hiermee door te gaan, en dat is weer goed voor mijn brein. Blijf dus altijd leren, hoe groot of klein de uitdaging ook is!

Gerard

Gerard kreeg op zijn 32e jaar de diagnose parkinson. Ineens vielen de puzzelstukjes in elkaar. Jaren daarvoor was hij al aan het tobben en kreeg ineens slechtere beoordelingen op zijn werk, maar begreep niet wat er aan de hand was. Nu probeert hij met ups en downs ‘zo gewoon mogelijk’ te leven. Hij is vrijwilliger bij de Hersenstichting en werkt als ervaringsdeskundige mee aan de website www.werkenmethersenletsel.nl.

Lees hier de vorige blog van Gerard