Overprikkeling en onderprikkeling

De term overprikkeling zal de meesten van jullie niet onbekend zijn. Gevoeliger zijn voor bijvoorbeeld licht, geluid en snelle veranderingen kan een dagelijks verschijnsel zijn na het oplopen van NAH.

Je leven inrichten op je mogelijkheden en beperkingen

Voor mij is het 5 jaar geleden dat ik een hersenvliesontsteking kreeg en ik heb in die 5 jaar enorm veel overwonnen. De beperkingen die ik eraan over heb gehouden zijn onzichtbaar maar inmiddels is mijn leven daar goed op ingericht. Ik werk bijvoorbeeld maximaal 3 dagen per week, rij geen auto meer (teveel handeling tegelijk in een hoog tempo gaan lastig) en ik weet inmiddels goed wat overprikkeling kan veroorzaken. Rust en regelmaat zijn een belangrijke basis in mijn leven. Ik ga op tijd naar bed en sta ook weer vroeg op. Regelmatig sporten en mijn grenzen aangeven dragen positief bij aan een gezonde en duurzame balans.

Gelukkig is er ook ruimte voor leuke dingen zoals met vrienden en familie afspreken, lekker uit eten gaan en terrasjes pakken met dit mooie weer.

Overprikkeling ontstaat bij mij vooral door fel kunstmatig licht, te veel stemmen in een ruimte met slechte akoestiek en te veel handeling tegelijk moeten uitvoeren (denk aan veel strakke deadlines en onvoorspelbare piekmomenten).

Werk

Eind 2019 kwam de man met de hamer omdat mijn werkende leven niet meer paste bij wie ik toen was. Het aantal uren en de soort functie waren niet meer passend. Ik ben toen een langere periode behoorlijk terug gegaan in uren en ook in het soort werk omdat mijn hersenen rust nodig hadden.
Ik ben onder mijn niveau gaan werken om niet meer overprikkeld te raken op werkgebied.

Vanuit rust kan je helder nadenken en een nieuw plan trekken. Omdat mijn belastbaarheid was aangetast en niet mijn intelligentie, raakte ik op een gegeven moment vanuit rust in een onderprikkelde fase. Onderprikkeling en NAH? Kan dat eigenlijk wel? Omdat ik bang was om vanuit mijn enthousiasme weer overprikkeld te raken, wilde ik niet inzien dat ik toch echt wel weer toe was aan een nieuwe maar passende uitdaging. Uiteindelijk besloot ik om toch uit de comfort zone te stappen.

De stoute schoenen aangetrokken

Sinds 1 juli heb ik een nieuwe baan en ik heb geen seconde spijt gehad van deze keuze.
Ik ben tijdens mijn sollicitatie meteen open geweest over mijn situatie: ik heb veel te bieden maar ben op zoek naar een rustige landing zodat mijn hersenen kunnen wennen aan de nieuwe functies en bijkomende prikkels. Ik ben met open armen ontvangen en het gaat heel erg goed. Doordat ik op een verantwoorde manier word uitgedaagd pak ik de werkzaamheden snel op en neem ik initiatieven.

Mijn zelfvertrouwen op zakelijk vlak is hierdoor aan het groeien en het lijkt alsof er weer nieuwe verbindingen worden gelegd. Ik durf weer te dromen over ambities en hoop binnen deze organisatie een buddy te worden voor andere medewerkers met een beperking of chronische ziekte.
Mijn enthousiasme kan ook een valkuil zijn dus ik blijf hier alert op, samen met mijn jobcoach.

Elke keer weer besef ik mij dat een NAH reis vol verrassingen en emoties zit.
Vreugde, hoop, angst, verdriet en onzekerheid horen er bij en belangrijker nog: het mag er allemaal zijn en het is zeker niet raar. Het is een reis die je alleen moet maken, uiteraard met steun en adviezen van de mensen om je heen. Ik geloof dat openheid en verbinding over dit onderwerp kunnen zorgen voor een stukje verlichting, begrip en nieuwe inzichten. Zo helpen we elkaar een beetje.

Vlak voor haar 31e verjaardag werd Laura getroffen door een hersenvliesontsteking. Dit veranderde haar leven. Ze wil door middel van haar blogs andere mensen met niet-aangeboren hersenletsel verder helpen.

Lees hier haar vorige blog