Oude ik en nieuwe ik

Oude ik en nieuwe ik, het zijn termen die vaak gebruikt worden als mensen praten over hun nah. Het is goed dat ze er zijn, je hebt ze beide nodig. Allebei zijn ze belangrijk voor het verwerkingsproces en voor je ontwikkeling.

Breekpunt

Er is een breekpunt in je levenslijn, vanaf dat moment is er een leven vóór en een leven ná. Het leven dat je leidde werd ruw onderbroken. Dat breekpunt heeft een grote impact. Er verandert veel. Het kan zijn dat je je werk op moet geven en soms ook je relatie. Dat soort dingen heeft invloed op alle zekerheden van je leven; je financiële situatie, misschien ook je woonsituatie., je sociale contacten, alles verandert. Alles wat je op hebt gebouwd in het leven lijkt in één klap verloren te zijn. Dat is veel om te verwerken. Dat is voor iemand die gezond is vaak al te veel, je zou voor minder in een depressie kunnen raken. Daar bovenop moet een persoon met nah ook nog leren om gaan met de veranderingen in zijn hoofd en in zijn lijf.

Rouwproces

Het besef dat je je oude leven helemaal los moet laten kan heel hard aan komen. Het is een rouwproces met alles wat daarbij hoort. Zonder dat rouwen kun je niet vooruit komen want na het rouwen kun je pas beginnen met het acceptatieproces en realistisch na gaan denken over de toekomst.

Degenen die praten over hun ‘oude ik’ zijn vaak de mensen die nog midden in dat rouwproces zitten en nog lang niet toe zijn aan acceptatie. Zij zien hun leven van voor het breekpunt als het ideale leven. De oude ik kon alles, deed honderd dingen tegelijk en was bovenal gelukkig.
Als er een oude ik is dan is er meteen ook een nieuwe ik. In eerste instantie wordt die nieuwe ik niet gewaardeerd, dit omdat de nieuwe ik vergeleken wordt met de oude ik. Toch gaat nieuwe ik steeds meer de overhand krijgen omdat oude ik nu eenmaal (voor een deel) verdwenen is. Er is geen keuze, nieuwe ik sluipt binnen en eigenlijk moet je daar dankbaar voor zijn.

De kracht van nieuwe ik

Het is namelijk bijzonder mooi hoe dat proces werkt, het leidt tot acceptatie en opnieuw beginnen. Eerst komt nieuwe ik voorzichtig om de hoek kijken. Hij probeert twijfelend en onzeker uit hoe ver hij kan gaan. Gaandeweg kent hij succesmomenten, mijlpalen worden bereikt. Er worden oplossingen gevonden voor problemen die oude ik had afgedaan als onmogelijkheden. Langzaam komt nieuwe ik steeds meer uit zijn schulp en ontdekt de wereld opnieuw. Nieuwe ik blijkt sterk te zijn, het is de kracht die je in je hebt zonder dat je dat zelf van te voren wist. Dat is het begin van de acceptatie. Nu kan oude ik een beetje los gelaten worden.

Loslaten maar niet vergeten

Ik heb dat hele proces zelf ook doorlopen en in de loop van de jaren ook vaak de termen oude ik en nieuwe ik gebruikt. Nu gebruik ik die termen niet meer omdat ik nu weet dat er geen sprake is van een oude en nieuwe ik. Ik ben gewoon ik gebleven, mezelf dus. Ik had oude en nieuwe ik alleen even nodig om me daarvan bewust te worden. Ze mogen er beide zijn, ze hebben beide een mooi plekje in mij, ze maken deel uit van mijn wezen en ik wil geen afscheid nemen van de en of de ander.

Gewoon mezelf zijn

De herinneringen van oude ik mogen blijven, ik koester ze en denk met vreugde terug aan die tijd van mijn leven, blij en dankbaar voor alles wat ik in die fase gedaan en meegemaakt heb. De herinneringen van mijn nieuwe ik koester ik ook. Daarbij overheerst het gevoel van trots. Trots op wat ik bereikt heb, alle hindernissen die ik overwonnen heb. Blij en dankbaar dat ik de kracht en de moed had dat proces aan te gaan en de ontwikkelingen te omarmen. Nu is het weer tijd om mezelf te zijn met alles van oude en nieuwe ik dat daarbij hoort. Ze zijn verenigd in mij in daardoor voel ik me weer compleet, gewoon mezelf. 

Irma

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.