Oude angst

In het begin was het echt erg. De weken na mijn hersenschudding lag ik vaak opgerold in een hoek van de kamer – met een sjaal om mijn ogen en mijn handen over mijn oren. Alles was me te veel. Zonlicht (fel!), zingende vogels (luid!), koken (ingewikkeld!), een gesprek voeren, lezen, om maar niet te spreken over overvliegende vliegtuigen of proberen de straat op te gaan. Wat een ellendige drukte! Ik begreep die oogkleppen van paarden wel. Ik was misselijk, duizelig, had vreselijke hoofdpijn en een piep in mijn oren. Later kon ik steeds meer doen, maar als ik over een bepaalde grens heen was raakte ik in de war en kon soms zelfs niet meer praten. Best eng was dat, en erg ingrijpend.

Zo is het nu allang niet meer.

Paniek door angst

Nu het alweer veel beter gaat en ik mijn mogelijkheden enorm heb uitgebouwd, voel ik soms, wanneer het niet zo goed gaat, weer die oude angst. De angst van nergens heen kunnen. Dat er geen plek is op de wereld waar het prikkelloos genoeg is om me niet zo vreselijk te voelen. 

Een tijd terug zat ik te rusten aan de oever van de Linge, tot er plots iemand begon te grasmaaien aan de overzijde. Eerst dacht ik nog: “Ha, dit kan ik aan!” maar kort daarna stortte ik in. Ik moest daar weg, maar kon weinig lopen, dus kromp ik honderd meter verderop ineen, hopend dat het geluid zou stoppen. In mij schreeuwde het: “Waar moet ik heen? Ik kan nergens heen, alles is teveel!” Door mijn oude angst raakte ik in paniek en dat maakte dat ik niet adequaat kon reageren. Ik had ook op mijn fiets kunnen stappen…

Tijd om te updaten

Het is heel menselijk om bepaald te worden door oude angst en evolutionair vast handig, maar soms houdt het je klein. Wantrouwig zijn naar een nieuwe geliefde als je ooit bent bedonderd kan de nieuwe liefde stuk maken of voorkomen dat ze opbloeit. Als je nooit durft te laten zien wie je echt bent na vroeger te zijn gepest, kun je ook niet ervaren dat anderen je nu wel accepteren of zelfs liefhebben zoals je bent. En zo in de stress schieten en denken aan het ergste dat me is overkomen in mijn hersenschuddingstijd, maakt het me nou niet bepaald makkelijker om de juiste actie te ondernemen. 

Ok, ik erken het: ik word bepaald door oude angst en ik schiet er niks mee op. Check. Tijd om te updaten.

Vragen aan jou

• Ken je ook dergelijke oude angst? (bv. op het gebied van relaties, sociale contacten, werk, vrije tijd, persoonlijke groei)
• Zijn er dingen die je niet meer probeert vanwege negatieve ervaringen in het verleden?
• Ben je over het algemeen meer vermijdend of juist opzoekend? Zou je het eens anders willen proberen?

Ottilia liep een aantal jaren geleden een hersenschudding op. Daarnaast is ze ook ‘rekbaar’. Zo rekbaar zelfs, dat ze daar erg veel last van heeft. Dat noemen ze dan het Hypermobiliteitssyndroom. Ze schrijft over haar leven met dit syndroom en hersenletsel in haar blogs ‘Rekbaar’.

Lees hier de vorige blog van Ottilia

Foto: Bartjan de Bruijn van www.mooimens.co