Op zoek naar nieuwe behandelingen

“Daar heb je haar weer, met haar zielige verhaal” denk ik soms als ik weer eens iets geschreven heb en mijn facebook vriendjes aantal soms terug zie lopen.Zij kenden me vooral van “hiervoor”. Waarom schrijf ik nog? Omdat toen ik begon ik CPTSS, gegeneraliseerde angststoornis, en depressies een gezicht wou geven. Het bespreekbaar willen maken en het gesprek aangaan. Iets wat ik gemist heb toen ik zoekende was naar antwoorden, ervaringen van anderen/lotgenoten. Ik ben het zat om me beter voor te willen doen. *smile and wave* Daar was ik zo goed in. Functioneren en sterk zijn. Make-upje op en gaan. Ambitieus en enthousiast! Knallen! Dat heb ik (vals) lang volgehouden tot ik finaal in elkaar klapte.

Wat ik allemaal heb meegemaakt is wat mij heeft gevormd. Wat me dagelijks beïnvloed, en soms zelfs mijn leven overneemt en plat legt. Ik ben klaar met schaamte, schuld, angst en haat. De taboes en de stigma’s. Ik heb het gehad met mensen die denken dat je lui bent, of zwak. Klaar met vooroordelen en aannames. We zijn slim en sterk. Denken juist hartstikke rationeel na. En als er iemand keihard en constant investeert in groei en ontwikkeling ben ik dat wel. Ik ben niet zielig!  

Hoe gaat het met je?

“Hoe gaat het met je?” Een vraag die ik momenteel moeilijk te beantwoorden vind. Enerzijds gaat het goed. Na mijn eerste mentale crisis in maart 2019 ben ik ontzettend gegroeid. Op alle vlakken. Ik heb veel groei in kunnen halen die belemmerd was door heftige CPTSS. Ik heb meer geleerd over mezelf, vooral als het gaat om grenzen, stoppen met constant op alles en iedereen aanpassen. Waar ik een ster in was. Soms moet je loslaten wat je het meest liefhebt, of wilt. Leren ontdekken wat ik nou écht wil. Waar ik nog steeds mee bezig ben. Ik heb nog steeds niet ontdekt wat mijn angsten me nou precies willen vertellen/leren.

Behandelingen

Na het afbouwen en stoppen met medicatie ben ik er nu achter het anderzijds helemaal niet goed met me gaat. (zie vorige blog) Ik vond het een goed idee om erachter te komen wat er van de klachten over is. Ook was ik de bijwerkingen zat. De psychiater, psycholoog, en de mensen om me heen vonden het een goed besluit om te stoppen om te kijken hoe het nu écht met me gaat. Na zware therapieën, bij onder andere Psytrec, en de psycholoog ben ik er nog steeds niet. (EMDR, met alle toeters en bellen, exposure/exposure in vivo, cgt, medicatie e.d) Ik ben nu ook begonnen bij een hypnotherapeut. (1 sessie gehad, te vroeg om er veel over kwijt te kunnen) Ook heb ik gehoord van bio-neurofeedback maar dit word niet vergoed en is dus voor mij niet betaalbaar. 

2e mentale crisis?

Ik ben bang ik nu een 2e mentale crisis heb. Ik weet het wel zeker! Ik heb gelijk aan de bel getrokken en ga medicatie, weliswaar een ander middel waarschijnlijk. Weer opstarten. Een keiharde terugval! Hoe kan dit?! Ik ben toch veel sterker dan dit?! Ik voel me doodziek. Het is loodzwaar om toe te geven aan jezelf. De lichamelijke klachten zijn invaliderend. Het hoofd is ziek, overwerkt van overuren 24/7. Geen ontspanning kunnen vinden maar de hele dag op je tenen moeten lopen. Verdrietig, extreem moe. Moe van al het voelen. Ik merk de gevoelens van overweldiging en wanhoop toenemen. Alsof het niet bedoeld lijkt, om tussen alle anderen te passen.

Als je al zo lang bezig bent met herstel, en inzet op wat er mogelijk is om beter te worden en je maar niet beter lijkt te worden is dat zó schadelijk voor je gevoelens. Vooral die van hoop en (zelf)vertrouwen. Het vergt een onuitputtelijke lange adem. Ik wil een leven zonder verlamming. Invaliderende klachten. Momenteel kan ik bij vlagen niks meer. Ik wil het leventje oppakken, of nouja in mijn geval gevoelsmatig “beginnen”. Die pauze knop eraf. Je verliest vreugde, liefde voor het leven. Tussentijds mezelf blijven tegenspreken (cgt) zorgt soms voor een innerlijke conflicten. Algeheel een dagelijkse strijd waarvan ik dacht die enigszins over was. Dat was dus door de medicatie. *Blijf inzetten, doen en ondernemen!* 

Herstel en nieuwe behandelingen

Herstel is een langdurig proces. Ik wil niet meer ziek zijn, niet meer thuis zitten. Me niet meer constant zo voelen. De dagen zijn lang en soms extreem zwaar. De nachten zijn moeizaam. Te weinig doen maakt me angstig en alle klachten erger, teveel doen heeft precies hetzelfde effect. Momenteel geniet ik eigenlijk nergens meer van, en niks lijkt op te luchten. Niks maakt me nog echt enthousiast of vrolijk. Gevoelsmatig zit je soms tegen gek worden aan. Wat ik wel probeer is altijd naar afspraken te gaan. Naar therapie, te wandelen en bezig te zijn. Ik ben onderdeel van een herstelgroep en daar probeer ik me altijd volledig in te zetten. In gesprek blijven, ook online met lotgenoten. De behandeling bij Psytrec (klinisch) is helpend geweest. Nu ik geen herbelevingen meer heb en extreme nachtmerries. Echter ga ik nu een nieuwe therapie in. Bij deze 2 intakes is hij er enigszins van overtuigd de problematiek van de lichamelijke klachten van de gegeneraliseerde angststoornis nog steeds geworteld ligt bij de cptss.  

Nu vraag ik me af als je dit leest… Wat heeft jou geholpen tijdens je traject/behandeling/herstel van je complexe ptss/gegeneraliseerde angststoornis? Wat heb jij gedaan en doorlopen? Ben jij nu hersteld? 

Lees de vorige blog van Jessica