Op een mooie lentedag…

Het voorval vond plaats op een mooie lentedag in april en de voortekenen bleek ik de avond tevoren
al te hebben gehad. Bij een lezing in Nijmegen over Hans Holbein en zijn schilderij over het dode
lichaam van Christus werd mijn blik onvast en mijn bewegingen wankel. Maar de dag later
terugfietsend van taalles kon ik niet meer recht lopen.

Wat daarna gebeurde was het medisch circuit met 24 uur opname en controles van functies. Ineens ben je patiënt. Het heeft mijzelf verbaasd dat ik ineens relatief rustig mij overgegeven heb aan de zorg en op die momenten in het ziekenhuis niet angstig was.

Een tijdelijke storing in de hersenen die waarschijnlijk weer verdwenen is. En het leven gaat verder,
maar eenvoudig was het niet. De wanhoop en het verdriet kwam, de onzekerheid.

Gedicht:

Merkwaardig dat er geen paniek ontstond
toen ik niet op durfde op te staan
bang te vallen omdat er geen houvast was
en de wereld vloeibaar werd
mijn lijf, of was het mijn geest, ging in de overlevingsstand
toen er geen vaste grond meer was
en ik je arm zocht met een onbegrijpelijke blik
en ik je ogen zocht voor een geruststelling
de angst kwam later met de idee
geen grond meer te hebben
zwevend en dreigde neer te storten
als een engel met wassen vleugels
ik zocht je in het hier en nu
want meer was er niet
om me vast te houden

Alfons kreeg twee jaar geleden een TIA en heeft in de afgelopen jaren een paar wegrakingen gehad en sinds een half jaar last van duizelingen. Hij blogt daarover en maakt gedichten.

Lees hier de vorige blog van Alfons