Ongenode gast

Op een nacht dringt een ongenode gast ons leven binnen. Ik word wakker en voel meteen dat er iets aan de hand is. Als ik het licht aandoe zie ik dat het niet goed is met Koos. Hij ligt er vreemd bij en ziet lijkbleek terwijl het zweet van zijn lichaam gutst. Als hij iets onverstaanbaars zegt, bel ik direct de huisartsenpost. Het volgende kwartier wachten we op de ambulance die met spoed naar ons onderweg is. Het is een slopend kwartier waarin ik vooral heel bang ben en me afvraag wat er aan de hand is, hoe lang Koos al zo gelegen heeft, of hij geprobeerd heeft om me wakker te maken, of hij net als ik heel bang is dat hij dood gaat.

Ontmaskerd

Uiteindelijk wordt Koos meegenomen naar het ziekenhuis. Daar wordt de ongenode gast ontmaskerd: een herseninfarct. De reden dat hij juist ons leven binnendrong is nooit duidelijk geworden. Koos behoort niet tot een risicogroep en er is geen lichamelijke afwijking gevonden die een herseninfarct kan verklaren. Wat al wel snel duidelijk wordt is dat hij de nodige sporen zal achterlaten. Koos zal nooit meer de oude worden en we zullen beiden moeten leven met de veranderingen die dat met zich meebrengt.

Afscheid

In de jaren die volgen op die nacht hebben we van veel dingen afscheid moeten nemen. Afscheid nemen van iets wat vaak langere tijd een deel van je is geweest, doet veel pijn. Er wordt wel eens gezegd dat leven met hersenletsel vergelijkbaar is met een rouwproces: eerst ontkenning en ongeloof over de situatie, dan boosheid, gevolgd door desoriëntatie en aanvaarding. En hoewel veel minder heftig dan in het begin, steken die gevoelens nog steeds weleens de kop op. Ik kan nog steeds boos zijn op het leven, omdat het soms zo zwaar is om ergens alleen voor te staan. Of teleurgesteld als we toch niet een dagje weg kunnen, omdat Koos weinig energie heeft.

Het is heel belangrijk om ruimte te geven aan de gevoelens die bij zo’n rouwproces komen kijken. En toch wil ik niet dat mijn leven alleen maar in het teken van rouwen en afscheid nemen staat. Ik denk dat het ook belangrijk is om te verwelkomen wat er voor in de plaats gekomen is. Ik heb acceptatie en aanvaarding altijd lastige begrippen gevonden, totdat ik me realiseerde dat je een nieuw leven niet kunt beginnen zonder het nieuwe leven te verwelkomen. Misschien is dat wel acceptatie.

Welkom

En daarom: Welkom partner met een minder functionerend lichaam, zonder energie en zonder baan. Welkom partner die geen moeite heeft om emoties te tonen, die kiest waar hij tijd en energie aan besteedt en die voldoening haalt uit vrijwilligerswerk. Welkom blogs schrijven, kiezen voor mezelf. Welkom begrensd en bezorgd leven.

Voor geen goud zou ik die bewuste nacht nog eens willen beleven. De ongenode gast heeft ons veel ellende bezorgd. Maar er zijn ook mooie dingen uit voortgekomen die ik dan weer niet had willen missen.

Dag vroeger leven. Welkom hersenletsel.

Marian haar man kreeg op 37-jarige leeftijd een herseninfarct. Dat was voor hem uiteraard heel heftig, maar ook voor haar als partner. Ze worden nu allebei nog steeds geconfronteerd met de restverschijnselen. 

Lees hier de vorige blog van Marian