Na regen komt zonneschijn!

In oktober 2011 ging het licht uit. Na een lange zomer waarin ik me tijdens de open water wedstrijden vaak al niet lekker voelde, maar ‘het beestje’ geen naam kon geven. Ik kon amper 200 meter borstcrawl zwemmen, ik voelde dat het draaide in mijn hoofd. Mijn conditie ging snel achteruit en ik werd steeds misselijker. Ik wist wat duizeligheid was, maar dit voelde totaal anders. 

Wilde zee

Op een vroege vrijdagmorgen half oktober fietste ik in de eerste vrieskou naar mijn werk en ik begon te slingeren op de fiets. Ik kon het niet corrigeren en kwam in de kleine middenberm terecht tussen fietspad en snelweg. Ik ben nog opgestaan en doorgefietst naar mijn werk. Daar bleef ik me ellendig voelen en ik belde de huisarts. Die zei dat er geen plek meer was die dag en dat ik na het weekend nog maar eens moest bellen. 

Ik ging op bed liggen en ik zag de gordijnen als een wilde zee op en neer gaan. Dat voelde als een duik in het IJsselmeer tijdens één van de zwaarste en koudste open water wedstrijden ooit. Maar nu lag ik op bed. Weer belde ik de huisartsenpost en ik mocht langs komen. 

Een andere Meke

Toen alles weer een beetje tot me door begon te dringen en mijn verwardheid langzaam minder werd, kon ik helemaal niks meer. Mijn familie kreeg een andere Meke terug. Door hard te knokken, net als tijdens de open water wedstrijden, leerde ik weer lopen en praten. En vooral: door positief te zijn! Met humor bereik je meer dan met boos zijn of zielig doen. 

Niet de finishlijn in het kanaal, maar kleine doelen maakten me weer zelfredzaam: trap lopen, koken, voldoende en met smaak eten, fietsen, boodschappen doen en schilderen! Als ik weer een stapje verder was, gaf me dat hetzelfde overwinningsgevoel als wanneer ik na een zware wedstrijd in het open water een goede race had gezwommen.

Levend bewijs
Ik ben het levende bewijs dat mensen met NAH weliswaar hun beschadigde hersencellen niet meer kunnen repareren, maar wel hun hersens kunnen stimuleren om nieuwe dingen te leren. Ik maakte fantasierijke meesterwerken en in mijn hoofd voelde ik nieuwe ideeën opborrelen. Mijn eerste meesterwerk had als titel: na regen komt zonneschijn! Dat is mijn motto gebleven, bij elke horde die ik moest overwinnen.