MS & corona

Toen de corona crisis net was begonnen, kreeg ik een berichtje van het secretariaat van neurologie. Met de mededeling dat ik mijn maandelijkse infuus met het medicijn voor MS (of eigenlijk: tégen MS) gewoon zou krijgen. Was ik heel blij mee. Fijn dat dat kon doorgaan.

Mijn neuroloog had ik aan het begin van de crisis aan de lijn. Hij was zo aardig uit te zoeken of ik met mijn MS extra voorzichtig moest zijn vanwege corona. Dat bleek niet het geval. Ik moe(s)t net ieder ander de maatregelen in acht nemen.

Mijn tweewekelijkse fysio ligt wel al weken stil. Jammer. Ik ga er met plezier heen en ik weet dat bewegen goed voor me is. Maar dan denk ik er ook aan dat ik het infuus wél heb gekregen. En realiseer ik me dat dát het belangrijkste voor me is. En gelukkig beweeg ik niet veel minder dan voor de crisis. Wel wat natuurlijk…

Koken met MS is een uitdaging

Misschien een klein lichtpuntje voor mij in deze tijd. Ik ben aan het koken geslagen. Voor de meeste mensen een dagelijkse bezigheid. Maar ik had het jaren niet gedaan. Gezond en lekker eten was (en is) voor mij wel belangrijk, maar dat lukte evengoed dankzij o.a. de versgemaakte stamppotjes van de lokale groenteboer. Het volgende recept dat ik wil maken is gepofte zoete aardappel met spinazie. Zie ik nu al naar uit.

Maar, ik moet bekennen. Koken is wel wat wat lastig met MS. Een half uurtje achter de aanrecht staan, lukt me net. Maar ik moet ook naar links en rechts bewegen om wat dingen te pakken, zoals olie, peper, zout en ketjap. Nu ja, die kan ik voor me op het aanrecht zetten. Maar ook andere ingrediënten moet ik uit de koelkast en kastjes halen. En dan ben ik bijvoorbeeld uien aan het snijden, en dan lukt het me (staand) niet perfect. Wel voldoende, maar als ik zou zitten, heb ik geen last van mijn benen (mijn zwakke punten) en zou ik ze beter kunnen snijden. Zouden de stukjes meer van gelijke grootte zijn. Maar ik doe het staand, zodat ik ook op de brandende pit kan letten…

Evengoed lukt het wel. En smaakt het ook nog. Tegelijkertijd besef ik ook dat er – zeker in deze tijd – belangrijkere dingen zijn.

Rennen

Jammer is ook (maar ook dat valt in het niet vergeleken met het leed van anderen nu) dat mijn vriend en ik elkaar (waarschijnlijk) enkele maanden niet zien. We bellen, mailen of skypen iedere dag. Ik ben dan wel wat jaloers op mensen die samenwonen. Want die zijn nu bij elkaar. En kunnen elkaar knuffelen. Dat moeten we nu een tijd missen. Maar dat halen we wel in. En ik denk dat ik, als ik mijn vriend weer zie, hard naar hem toe zou rennen. Van enthousiasme. Tegelijkertijd weet ik dat ik niet (meer) kan rennen. Maar in mijn verbeelding lukt dat wel. Dan zie ik me héél hard naar hem toe rennen. Echt heel hard…

Lees hier de vorige blog van Nicole

Nicole kreeg op haar 40e de diagnose MS. Ze is gelukkig ondanks/met haar MS en blogt over haar leven met MS.