Mijn nieuwe normaal

Na mijn herseninfarct stond mijn wereld op zijn kop. Dingen die ooit vanzelfsprekend waren, voelden ineens vreemd en onwennig. Ik moest wennen aan wie ik was geworden. Maar hoe bijzonder is het eigenlijk dat sommige dingen na verloop van tijd weer als normaal zijn gaan voelen.

Ik was altijd een ochtendmens. Zodra ik wakker werd, stond ik ‘aan’. Binnen een half uur stond ik buiten, klaar om mijn dag te beginnen. Maar nu werkt mijn lichaam anders. Ik heb tijd nodig om wakker te worden, om te landen. Alles gaat langzamer. Soms duurt het wel anderhalf uur voordat ik de deur uit kan. En toch voelt dat nu als normaal.

Vroeger was schoonmaken een sprint: in een paar uur was mijn huis weer spic en span. Nu verdeel ik het over drie of vier dagen, in kleine stukjes. En dat is prima. Het is niets bijzonders, gewoon normaal.

Mijn vader grapte toen ik nog thuis woonde weleens, dat je aan het geluid kon horen waar ik was geweest. Overal stond iets aan: de radio, de tv, muziek. Nu is het heerlijk stil in huis. En als de tv aanstaat, is het geluid zacht. En dat voelt inmiddels normaal.

Ik geniet nog steeds, ook van de nieuwe dingen

Ik was een echte boekenverslinder, las minstens twee boeken per week. Nu lukt lezen niet meer zoals vroeger, dus luister ik naar podcasts en luisterboeken. Zo kan ik nog steeds genieten van mooie verhalen. Dit is nu mijn normaal. Wandelen was mijn grote hobby. Een korte wandeling betekende minstens vijf kilometer, en een dagtocht deed ik moeiteloos. Nu kan ik niet meer zo ver, maar dat houdt me niet tegen. Ik geniet nog steeds. Ik kijk bewuster naar de natuur, zit vaker op een bankje, neem de tijd. Dit is nu een normale wandeling voor mij.

Niet alles voelt normaal en dat hoeft ook niet. Maar ik ben blij dat ik zoveel dingen wél als normaal ervaar. Want vechten tegen iets wat je niet kunt veranderen, is verspilde energie. Het heeft even geduurd voordat ik dat besefte, maar misschien is dat wel de grootste les: ‘normaal’ is niet vastomlijnd. Het verandert met je mee en dat is helemaal prima.’

Debby kreeg in juli 2023 op 49 jarige leeftijd, geheel onverwacht, tijdens onze wandelvakantie in Frankrijk een herseninfarct. Aan 1 kant, vanaf mijn oog tot aan mijn tenen, was ze verlamd. Lichamelijk is Debby inmiddels goed hersteld, maar de mentale gevolgen zijn groter. Op dit moment is Debby nog aan het onderzoeken naar wat er wél mogelijk is. Haar ‘nieuwe leven’ omschrijft ze nu in haar blogs.