Mijn lieve Mirre

Mijn Lieve Mirre… wat doet ze het toch goed, ruim 1,5 jaar alweer uit huis! Ondanks dat zij ook echt weleens verdrietig is, ben ik zo trots op haar! En trouwens ook op mijzelf, want het is niet gemakkelijk zo’n bijzonder meisje los te laten en de zorg aan anderen over te geven. Daar heb ik het soms echt moeilijk mee.

Goed voor beiden

Maar het is goed voor haar én voor mij en het hoort ook zo. Kinderen worden ouder, worden volwassen  maar ja zij blijft altijd mijn kleine meisje! Dat geldt ook natuurlijk voor mijn stoere zoon trouwens, het verschil is dat hij goed voor zichzelf kan zorgen en mijn meisje niet. Dat maakt het zo moeilijk en ze kan zich niet goed uiten, omdat ze niet echt praat. Dus je weet ook niet of ze happy is of niet, maar hier kom ik straks nog even op terug.

Ik merk dat ik toch wel wat last heb dat zij er niet meer dagelijks is. Dit klinkt misschien stom, na 1,5 jaar, want ze is er natuurlijk gewoon maar dan op afstand. Maar dit voelt niet altijd goed voor mij, vragen zoals: ,doe ik het wel goed’, ,heeft zij het goed?’  ,Is ze blij’ enz.  zijn vragen die zij niet echt kan beantwoorden. Het is niet zomaar een ‘empty nest syndroom’, het is anders. 

Advies gevraagd

Dankzij lief advies heb ik spiritueel advies gevraagd. Dit was mooi en bijzonder! Hierin kreeg ik tips en mooie feedback: Paar dingen die ik wil delen: Mirre is wel happy waar ze nu is, dat is echt heel fijn om te horen! Soms een beetje veel prikkels in haar hoofd, dus een aai over haar bol van de begeleiding is dan heel prettig. En als ze verdrietig is, is het vaak van korte duur (ook heel fijn om te weten). Maar ik kan wellicht nog wat beter uitleggen waarom zij nu daar is en niet thuis bij mama. Zij woont als grote meid nu op zichzelf, net als haar broer. Ze voelt zich bij mij veilig, en veiligheid is voor haar ook echt heel belangrijk, dat blijft natuurlijk ook altijd zo en dat moet nog wel wat groeien op de woning. 

En ook heel mooi voor mij persoonlijk: ik mag en hoef mij niet schuldig te voelen als ik haar weer naar haar huis breng bijvoorbeeld. Het is oké. Dus ik mag lief zijn voor mijzelf. Ik mag dus echt genieten, want ik heb lang gezorgd (en doe ik nog steeds en blijf ik altijd doen maar anders) en dus ondertussen zoeken naar een nieuw balans. Gek genoeg lukt dit vaak echt goed, maar soms ook gewoon niet. Deze reading zoals het heet, gaf mij wel wat meer rust en vond ik ook echt heel bijzonder, blijkbaar heb ik ook nog wat te verwerken, dat ben ik dus dit een plekje aan het geven. Dit gaat soms goed en soms even niet, dus die tranen komen ook zomaar en dat is helemaal oké. Slik….!

Ik zie haar weer snel, ieder onze eigen weg en gelukkig ook heel vaak samen!

Natasja blogt over het leven met haar dochter Mirre, met Microcefalie. Ze blogt voor ons, maar heeft ook een eigen blog.

Lees hier de vorige blog van Natasja