Loslaten

Loslaten, wie kende het woord niet? Loslaten was als niet meer vasthouden. Het betekende dat ik erkende dat het er was en dat ik het liet gaan, omdat ik er geen invloed op had, omdat ik het toch niet kon veranderen. Loslaten was alles behalve makkelijk, maar wel het beste voor mezelf. 

In loslaten lag accepteren en dat was een proces waar ik nog middenin zat, al klonk voor mij aanvaarden of omarmen zoveel beter, zachter in elk geval. Er was veel wat ik los moest laten en dat maakte het ook zo lastig. 

Het oude leven

Het ging over het loslaten van mijn oude leven, het loslaten van mijn oude ik, en ook het loslaten van mijn oude gewoontes, gewoon omdat ze me nu zo tegen werkten. Overigens waren die oude gewoontes ooit mijn sterke kant en werd ik er ook om bewonderd, al was het voor mij dan de gewoonste zaak van de wereld en dacht ik er niet eens over na. 

Ik had de touwtjes altijd stevig in handen, nam belangrijke beslissingen zelf en hield graag een oogje in het zeil. Het ging vanzelf, het ging zonder problemen en ik hoefde er ook niet echt rekening mee te houden, gewoon, omdat het liep en omdat het goed voelde. 

En nu moest ik loslaten waar ik geen grip op had, nu kon ik niet meer meebeslissen, nu ging het over nieuwe gewoontes en nieuw gedrag en dat was eng. Eng omdat ik nog steeds ‘Wie ben ik’ speelde om mijn nieuwe ik te vinden. Het vasthouden, grip hebben, bevlogen en betrokken zijn, het hoorde bij mijn oude ik, en door dat nu nog vast te houden maakte ik het mezelf echt lastig, al deed ik het niet bewust; het was mijn systeem dat dit met me deed en ik begreep er nog heel vaak geen snars van. Als ik dan dacht dat ik het begreep ging het weer mis en was ik de draad weer even kwijt. 

De toekomst

Ik had geen glazen bol en kon niet in de toekomst kijken, dus misschien wist ik helemaal niet precies waar ik me zorgen om zou moeten maken en toch was het er wel, en hoe. Loslaten was niet makkelijk omdat het verandering betekende, omdat het angst opriep en zorgde voor onzekerheid, onzekerheid voor mijn en onze toekomst omdat niet duidelijk was wat er zou gaan gebeuren, omdat niet duidelijk was hoe het eruit zou gaan zien en dat was iets waar ik wel behoefte aan had, daar kon ik tenminste wat mee.

Loslaten was dus eng en onzeker, maar als ik het niet deed kreeg ik er last van, dus het moest. Niemand kon me vertellen hoe, want een kant en klaar pakketje was er niet. Ik kon er maar op een manier achter komen … loslaten dus, en dat was veel makkelijker gezegd dan gedaan. Loslaten ging over stoppen met strijden, stoppen met vechten … tegen een spannende situatie, tegen al die zwarte beren op de weg en tegen de grip op mijn oude ik. Loslaten was een wezenlijk onderdeel van het zoeken naar de juiste balans. 

Los!

Er was ook wel veel wat ik los moest gaan laten en ik had er soms nog de grootste moeite mee. Ik was gewend mijn tanden erin te zetten, beet te houden, grip te hebben, bevlogen en betrokken te zijn en dat deed me op dit moment meer kwaad dan goed. Het leverde stress op en daardoor emotie, pijn en een nog grotere vermoeidheid die vervolgens nog erger werd doordat ik door de stress en overprikkeling ook niet meer sliep. 

Dat vastbijten en loslaten niet heel goed samen gingen, had ik inmiddels echt wel ontdekt. Hoe ik dat moest doen helaas nog niet. Zou het helpen als ik een hondentraining ging volgen? ‘Los!’ 

Lees hier de vorige blog van Renate

In maart 2019 krijgt Renate een vreselijk auto-ongeluk en loopt daardoor hersenletsel op. Naast het Post Commotioneel Syndroom (PCS) heeft Renate last van whiplashgerelateerde klachten, tinnitus en BPDD (draai duizeligheid). Ze blogt ook op haar eigen website Heibel in mijn hersenpan over de zoektocht naar haar nieuwe ik. Ook schreef ze boek Heibel in mijn hersenpan. Heb je interesse in het boek? Stuur haar dan een berichtje via Heibelinmijnhersenpan@gmail.com. De prijs van het boek is €16, exclusief verzenden.