Liefde (En de blauwe ogen van de arts) 

Op een warme zomerdag liep ik het gebouw van de ggz binnen voor een afspraak met de vervangende arts uit het team waarin ik behandeld werd. Met een vrij duidelijke medicatie vraag, namelijk; ik heb moeite met afvallen. Ik wil graag weer verder met het afbouwen van de antidepressiva. Terwijl ik in de wachtkamer plaats had genomen werd mijn naam opgeroepen door een jonge knappe aantrekkelijke man, met de meest heftige blauwe ogen. Het was de vervangende arts uit het team. 

Na jaren mee te hebben gedraaid in de molen van behandelingen is het me als cliënt nog nooit overkomen. Totdat ik hém zag. Ik was op slag verliefd. Voor het eerst in 12 jaar, in één oogopslag.. Om een erg lang verhaal kort te maken, weten we allemaal dat dit natuurlijk in bijna alle gevallen ‘not-done’ is. Je kan niet, en mag niet vallen voor een zorgverlener noch vice versa. 

Dankbaar

Na een enkele afspraak stopte hij daar met werken. De liefde bleek wederzijds. En na het volgen van een afkoelperiode van een half jaar, waar we beiden naar uitleefden besloot hij echter, gezien omstandigheden in zijn leven, dat hij hier anders tegenaan keek en scheidde daar onze wegen. En ondanks dat dit best een pijnlijke ervaring was, ben ik vooral ook erg dankbaar. 

Liefde

Als er iets is wat ik het afgelopen jaar heb mogen voelen, ervaren, en heb mogen aanschouwen is het wel liefde. Er is niets dat zó stroomt in het leven. Het komt en het gaat, laat zich niet dwingen, leiden of afroepen. Liefde stroomt, in al zijn vormen. Liefde doet pijn, liefde verleid, het groeit, het sterft, het bloeit en het kruipt waar het niet gaan kan. Liefde voor je naasten, je familie, je partner, je vrienden, collega’s, je kat, en de liefde voor jezelf. Ik heb mensen moeten verliezen om van mezelf te houden.  

Ook heb ik mensen pijn gedaan, maar ook verreikt. Ik ben beschadigd en heb beschadigd. Jaren van schuldgevoel en schaamte, hebben steeds meer plek gemaakt voor koestering en in het omarmen van mezelf, van anderen, en van het ziek zijn en tegelijkertijd niet ‘je ziekte zijn’. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, contacten gelegd, met innigheid, warmte zonder mezelf tegen te houden. Met en zonder angst, altijd het diepe in.  

Loslaten

Welkom nieuwe zomer! Ik ben klaar, en het is goed zo. Ik heb alle mogelijke therapieën en trajecten doorlopen. En waar ik jaren geleden al wist dat ik klaar was, durfde ik dat nu echt los te laten. Mezelf, de psycholoog, de ggz. Ik ben cliënt af. Hoeveel ik in de jaren heb gevoeld, ervaren en meegemaakt zou ik een boek over kunnen schrijven. Al weet ik dat de blogs wat achterbleven. Mijn ziektebeeld zal misschien nooit helemaal verdwijnen. En een leven vol uitdagingen mét de diagnoses staan me nu te wachten.  

En ik kan niet wachten om daar honderduit over te vertellen en verder over te schrijven.  

Soms zie mijn leventje met angst en PTTS net als een sneeuwglobe. Als het sneeuwt. Wacht dan even tot alle vlokken zijn gaan liggen, zodat je precies kan zien en precies kan plaatsen waar alles is neer gedwaald. 

Lees de vorige blog van Jessica