Leren en ervaren

Onzichtbaar. Dát is wat het is. Er gebeurt zóveel in mijn lijf en brein, maar je ziet het niet. Als zelfs een neuroloog mij vertelt dat er op de scan niets te zien is, dus dat het er niet is, komen er behoorlijk veel twijfels aan mezelf en alles wat ik voel.

Ik ben de enige die het voelt en dat maakt het een eenzaam proces. Niemand ziet dat bijvoorbeeld een supermarkt voor mij een explosie van prikkels is. Ik doe daar net als een ander mijn boodschappen. Maar wat een uitdaging is dat nog steeds.

Creativiteit geeft mogelijkheden

Ik merk wel, dat creativiteit een boel mogelijkheden geeft. Zo plan ik deze activiteit op een rustig moment, mét boodschappenlijstje en vooraf geplande route. Het wordt lastig als ik iets niet kan vinden, dan nemen de overprikkeling en de bijbehorende reacties van mijn lijf en brein toe. En dan nog een onverwachtse rij bij de kassa! Het lukt me steeds beter om niet in paniek te raken door de duizelingen die inmiddels mijn hoofd vullen.

Mooie dingen leren en ervaren

Wat ik bijzonder vind, is dat ik op dit moment kan zeggen dat ik, ondanks de beperkingen die ik heb door de klachten, veel mooie dingen heb mogen leren en ervaren. Zo vind ik het ontzettend interessant om te lezen over hoe mijn brein werkt en hoe bijvoorbeeld negatieve gedachten invloed hebben (gehad) op de klachten.

Regelmatig heb ik in een eerdere periode veel last gehad van paniekaanvallen. Ik liep toen enorm vast en durfde een periode de deur niet meer uit. Mijn vele (vage) klachten, waaronder duizeligheid, tinnitus (oorsuizen) en oogklachten, maakten mij zó onzeker en angstig. Nu ik daarop terugkijk, kan ik heel goed verklaren hoe dat toentertijd gewerkt heeft en daardoor kan ik nu beter voorkomen dat me dat weer gebeurt. De klachten zijn zeker niet weg, maar stapje voor stapje leer ik wat helpend is voor mij in deze situatie.

Bij mezelf blijven, hoe dan ook

Wat ik ook heb ervaren is dat het onwijs belangrijk is om bij mezelf te blijven, hoe dan ook. Dat vond ik in het begin lastig. Ik was afhankelijk door mijn beperkingen en voelde de druk van anderen. Daarbij was ik heel gevoelig voor wat anderen (misschien wel) dachten over de situatie waarin ik zit. Ik ging hierdoor regelmatig over mijn grens, wat niet helpend was. Daarbij had ik het gevoel dat ik afhankelijk was van therapeuten met betrekking tot mijn herstel. Ik greep alles aan en zie nu in dat dat veel te veel was.

Na een 2e flinke terugval was het duidelijk; meer bij mezelf blijven! Ik had inmiddels zoveel geleerd, veel behandelingen gehad, veel gelezen en ervaren. Nu was het aan mezelf.

Mijn wereld was wederom erg klein geworden. Echter zag ik dat nu als een kans om mijn leven weer stap voor stap op te pakken. Op mijn manier en op mijn tempo. Ik merk nu dat bepaalde ‘kwartjes gaan vallen’. Dingen die ik in dit proces veel eerder heb geleerd, maar waar ik blijkbaar toen nog niet aan toe was, vallen nu op hun plek. Dat geeft me het vertrouwen dat ik nu op de juiste weg zit!

Lees hier de vorige blog van Suzanne

Suzanne liep in 2018 hersenletsel op door een confettikanon die te dicht bij haar gezicht afging. Dit veranderde haar leven van het ene op het andere moment. Ze hoopt met haar blogs iets te kunnen betekenen voor mensen die iets dergelijks hebben meegemaakt.