Labbekakken

De afgelopen weken ging het goed met me. Eindelijk had ik, na bijna 6 jaar, geaccepteerd dat ik niet meer zou kunnen werken. Al die jaren heb ik mezelf voorgehouden dat ik ooit wel weer aan het werk zou kunnen, ondanks dat ik volledig afgekeurd ben. Constant ben ik in die jaren bezig geweest met bedenken wat ik eventueel wel zou kunnen en hoe ik dat dan zou moeten doen. Ik ben het nu eindelijk eens met de keuringsarts van het UWV. Het kan niet meer. De schade is te groot, mijn energie te beperkt, zowel fysiek als mentaal kan ik het niet meer aan. Dat eindelijk aan mezelf toegeven, het accepteren, dat was gek genoeg, een grote stap vooruit. Pas nu voelde ik hoeveel energie die drang om weer aan het werk te willen gekost had. Ik kan me nu weer richten op de dingen die ik wel kan en daarvan genieten, mijn eigen boodschappen doen, dat kleine stukje wandelen iedere dag, het schrijven, het schilderen, dat is mijn leven nu. Ik kan weer voor mezelf zorgen en dat is goed, maar dat kost wel zoveel energie dat ik niet kan werken. Dat is nu eenmaal zo en daar had ik eindelijk vrede mee.

Voor de lol in de bijstand?

Ik zeg ‘had’, want ik viel ineens weer terug in mijn gepieker toen Hans de Boer mij (en vele anderen) een labbekak noemde. Ik was echt gekwetst. Denkt meneer de Boer nu echt dat we voor ons plezier in de bijstand zitten? Niet dus! Voor velen van ons is het gewoon pech, door ziekte of crisis werden we afhankelijk van de bijstand. Als u dit toevallig leest meneer de Boer, ik zou heel graag asperges willen kunnen steken en als ik het zou kunnen, dan zou ik het doen. Maar goed, de minister heeft zijn woorden terug genomen en daar ben ik blij mee. Maar de uitspraak blijft toch nadreunen in mijn NAH-hoofd en dat kost ook weer veel energie.

Irma

Lees hier de vorige blog van Irma.

Irma onderging eind 2009 een hersenoperatie waarbij een meningeoom (tumor vanuit het hersenvlies) verwijderd werd. Helaas was er een complicatie, een beroerte na de operatie had ernstig gevolgen; halfzijdige verlamming en niet zichtbare restverschijnselen. Na een lang revalidatietraject bleken de restverschijnselen zodanig te zijn dat zij volledig arbeidsongeschikt werd verklaard. Irma heeft een zeer positieve instelling en de sterke wil om zelfstandig te zijn. Hierdoor is zij ver gekomen. Ze schrijft graag over haar leven met NAH.

Ook heeft Irma een autistische zoon, die helaas door zijn aandoening niet meer thuis woont.