Kleine stapjes

Met beide handen houd ik mijn spaarzame energie vast,
alleen is vasthouden soms al een te zware last.
Helemaal kapot lig ik af en toe dagen in mijn bed,
heb ik zo weinig energie dat ik opstaan en douchen niet eens red.

Doodleuk begint er dan ook een stemmetje in mijn hoofd te knagen,
zo ééntje die het leuk vindt om mijn zelfvertrouwen in tweeën te zagen.
Mijn hele gevoel gaat op zulke momenten in een spiraal naar beneden,
en lukt het mijn positieve gevoel niet om op te treden.

Op mijn verdrietige eiland springen de gevoelens van verlies op en neer,
word ik ermee geconfronteerd keer op keer.
Toch wordt mijn blije eiland langzaam steeds iets groter,
van dat eiland ben ik veel liever de salespromotor.

Beetje bij beetje verschijnt ook trots aan de blije kant,
waar het zelfs af en toe loopt met “vertrouwen” hand in hand.
Iedere dag ga ik kleine stapjes vooruit en soms ook één stap terug.
Ik wil natuurlijk heel hard rennen maar dit proces gaat gewoon niet vlug.

Eerst moet ik terug om een basis te bouwen met geloof, geduld en liefde als component,
en dan kan ik langzaam beginnen met het aanleggen van mijn nieuwe fundament.

In februari 2022 heeft Manon kennis gemaakt met een herseninfarct. Van de ene op de andere dag stond haar wereld op zijn kop. Ruim een jaar laten begon ze aan de module ‘Impact van mijn hersenletsel’ bij Hersenz. Na iedere sessie schreef Manon een gedicht.

Lees hier de vorige blog van Manon