In het klein

Dit schreef ik ruim twee jaar geleden, toen ik me met een fikse hersenschudding thuis zat te verschuilen voor alle lawaai en drukte van de wereld. Veel van wat ik toen schreef, geldt nu nog.

Mijn leven speelt zich af in het klein. Voor mij eventjes geen grootse plannen, drukke banen, veelvoud aan projecten en sociale aangelegenheden. Gewoon een tijdje niet. Verplicht.

Is dat erg?

Ja en nee.

Ja, want ik zit veel alleen thuis en heb daardoor alle tijd om mijn gewrichtsklachten te voelen. Ik kan niet veel naar buiten, weinig lezen of naar beeldschermen kijken, weinig sociaal zijn. Mijn hersenen raken bij het minste of geringste overvoerd door het aantal prikkels: geluid, licht, kou of warmte, pijn, gedachten, emoties… Die beperkingen maken me somber, het is confronterend.

Maar toch ook nee, want ik zit veel alleen thuis heb daardoor alle tijd om mijn gewrichtsklachten te voelen. De ideale omstandigheden om me eindelijk eens serieus bezig te houden met m’n acceptatieproces. Zonder acceptatie zou ik mijn leven er niet op aanpassen, en zonder dat ik mijn leven erop aanpas blijf ik hangen in het overbelastingspatroon dat mijn gewrichtsklachten in stand houdt. Zonde. Doordat ik mezelf niet meer kan afleiden, kan ik eindelijk de benodigde stappen zetten tot een gebalanceerder leven met minder pijn en frustratie.

Voordelen

En als je goed kijkt, zie je dat leven in het klein nog meer voordelen heeft. Juist in al die uren afzondering heb ik leren genieten van het kleine, het natuurlijke, het dagelijkse, datgene wat ik zo vaak over het hoofd heb gezien.

Dus terugkomende op de vraag “is het erg?,” denk ik toch dat het antwoord grotendeels nee is. Ik voel me soms rot en verdrietig, maar ondertussen bevindt mijn innerlijke groei zich in een stroomversnelling. Ik zie mezelf, dit proces en de dingen om me heen met grote helderheid.  Ik kan me nergens verstoppen en ik kan me niet afleiden, en de drang die ik voel om mezelf af te leiden kan ik slechts afwachten en lijdzaam ondergaan.

Hoe vaak voelen we die drang wel niet? Hoe vaak leiden we onszelf wel niet af van ‘ongewenste’ gevoelens? Hoe vaak grijpen we niet naar onze smartphone als we ons even alleen voelen, of naar de computer, naar de tv? Die momenten van ongemak zijn zo slecht nog niet. Daar kunnen we veel van leren. Leren over onszelf en dingen om ons heen, in plaats van te vluchten in afleiding.

Ik ben van plan dat – ook als ik straks beter ben – te blijven doen. Doe je mee?

Vragen voor jou

• Sinds de coronamaatregelen is dit ‘leven in het klein’ vast wel herkenbaar voor je. Waarmee leid jij jezelf af van ongemakkelijke gevoelens die opkomen?
• Wanneer voel jij de drang om jezelf af te leiden? Hoe zou het zijn om bij het ongemakkelijke gevoel te blijven?
• Welke dingen die je zou willen veranderen in je leven verander je niet omdat je jezelf af blijft leiden?

Foto: Bartjan de Bruijn van www.mooimens.co

Ottilia liep een aantal jaren geleden een hersenschudding op. Daarnaast is ze ook ‘rekbaar’. Zo rekbaar zelfs, dat ze daar erg veel last van heeft. Dat noemen ze dan het Hypermobiliteitssyndroom. Ze schrijft over haar leven met dit syndroom en hersenletsel in haar blogs ‘Rekbaar’.