Ik rol me er wel doorheen

Het revalidatiehuis: ik heb me daar zo veilig gevoeld! De voordeur vormde een soort grens. Alleen dokters, patiënten, of familie/vrienden mochten naar binnen. De verhouding mensen met en zonder rolstoel in het gebouw was ongeveer 50:50. Zonder het Revalidatie huis had mijn verhaal een ander thema gehad. Dan was het over schaamte gegaan, denk ik.

Humor

Ik heb daar best veel gelachen, met een halve glimlach. Ik had een survival strategie aangenomen dat maar één scenario kende: Ik zou een full recovery maken en binnen no-time weer de oude zijn. Ik zag de ernst er dus niet zo van in (het zou hooguit een paar weken duren) en iedereen die er anders over dacht kon een snauw verwachten. Dit werkte voor deze periode top, want zo bleef mijn stemming goed en mijn herstel ging snel.

Pijn bestrijd je met humor. Maar soms is er nou eenmaal geen stof om grapjes over te maken. In mijn geval was er over.

“Op mijn verdieping waren de meeste mensen in de war.”

Je werd op soort letsel ingedeeld en op mijn verdieping waren de meeste mensen dus in de war. Een medepatiënt vertelde zó overtuigend dat ze stagiair was, dat ik een moment, of eigenlijk meerdere minuten, aan mezelf twijfelde. Ik kon zelf lange tijd maar één ding tegelijk, dus als ik een appel at moest je me niet aanspreken. Dan zag ik in mijn ooghoek die appel rollen. Mijn linkerkant voelde ik ook niet; een keer ging ik met mijn linkerhand oefenen om een stukje mandarijn te eten. Ik voelde niet dat het stukje viel, ik zag het ook niet, dus beet ik per ongeluk in mijn hand. Ik dacht dat niemand het gezien had tot mijn zus het uitschaterde.

Vriendinnen

Mijn vriendinnen waren ook leuk: eentje begon om zich heen te kijken toen ik zei dat ik haar dubbel zag. Een ander wilde me in bed leggen, maar mijn lichaam werkte niet mee en we vielen samen op de grond. Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen. Eén verpleger noemde mij puberaal: hij vond het vervelend dat als hij ‘s nachts controles kwam doen, ik me naar andere kant van het bed verschoof. Excuse me!!! Moe!!!

Eén vriendin heb ik daar ontmoet: Emily. Mijn vader zag haar zitten en parkeerde mij enthousiast naast haar. Zonder iets te zeggen liep hij vervolgens weg. Hij. Deed. Het.

Glimlach terug

Ik kwam met een lichaam dat voor de helft verlamd was, een half werkend gezicht, één werkend oor en 2 ogen die alleen in een hele specifieke hoek wat konden zien. Elke dag ging er iets beter en was er iets te vieren. Op mijn verjaardag de 31ste januari had ik mijn glimlach terug en op 17 februari werd ik na 9 weken ontslagen uit het revalidatie huis. Lichamelijk bijna weer de oude, maar met een lááánge weg te gaan.

Up next: over studeren, depressie en angst.

Barbara

Lees hier de vorige blog van Barbara

Barbara kreeg op haar 18e een hersenbloeding. Mogelijk nog één 6 weken daarna. Zij wil met haar blogs graag vertellen hoe het met haar gaat, wat een nasleep van zo’n trauma met je doet, wat voor bijzondere momenten het oplevert, wat je ervan leert, hoe ongelofelijk zwaar het kan zijn maar oók wat het je kan brengen.