Ik geniet weer

4 maanden later…

Mijn revalidatie in Weert zit erop! Goed nieuws, zou je zeggen, maar dan komt de man met de hamer: lieve help, wat was dit heftig. Mentaal geeft het me nog steeds een knak! Gelukkig heb ik hiervoor de juiste hulp gevonden. En tot op de dag van vandaag heb ik nog vaak de drang om er over te praten.

En toch blijft er ook nog één niet geheel onbelangrijke vraag rondmalen: wat heb ik nu precies gehad? Zelfs de doctoren weten het niet. Misschien een bacterie of viraal virus wat op de hersenen is geslagen… Het blijft gissen!

Nu moet ik leven met het feit dat ik het nooit zeker zal weten en dit is niet bepaald bevorderlijk voor de rust in mijn hoofd.  Het accepteren dat juist mij dit is overkomen is één ding, maar wat zou ik toch graag weten hoe ik me hier tegen had kunnen wapenen.

1 jaar later…

Ik geniet van de pakjesavond en Kerstmis. Yes, ik kook zelfs het 3-gangendiner weer voor mijn gezin. Heel even komt weer het kleine kind in mij naar boven tijdens pakjesavond: een oh zo blij gevoel!

Dit alles is de wake-up call van mijn leven geweest!

Toch heb ik er ook iets positiefs aan overgehouden. Zo leef ik echt bewuster en relaxter. Ik geniet veel meer van de kleine dingen in het leven en het heeft me hechte vriendschappen opgeleverd en bestaande vriendschappen versterkt.

Wat zou ik graag mensen willen ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt. De mentale verwerking is nog altijd een dagelijkse bezigheid. Hier blijf ik aan werken tot aan het moment dat ik een antwoord krijg op die prangende vraag: wat is mij nu precies overkomen?

1,5 jaar later…

Ik ben zo dankbaar dat ik volledig hersteld ben. De komende vijf jaar blijf ik onder controle bij de MS- kliniek in Sittard, omdat de klachten die ik gehad heb lijken op de klachten die passen bij MS.

Ook al weet ik dat ik me goed voel, december zal de komende jaren een spannend maand blijven. In oktober 2019 voelde ik me namelijk ook goed en we weten inmiddels dat dit het startsein was voor de medische mallemolen waarin ik belandde.

Terugkijkend op het hele verhaal ben ik bovenal trots! Angst en onzekerheid over mijn lijf blijft aanwezig, maar gelukkig kan ik het veel bespreekbaar maken met familie en vrienden om mij heen.

Ondertussen zorg ik dat ik fysiek fit blijf en geloof mij maar gerust: ik weet als geen ander hoe belangrijk dat is!!

Anouk heeft niet-aangeboren hersenletsel, waarbij het krijgen van de juiste diagnose al een rollercoaster op zich was. Door haar verhaal te delen wil ze graag bijdragen aan de Hersenstichting of misschien wel iemand zijn of haar leven…

Lees hier de vorige blog van Anouk