Ik ben Ilana

Mijn blogs worden naar mijn idee een beetje eentonig. Mijn hoofd raakt steeds leger, minder ideeën en volgens mij betekent dat, dat het tijd is om een nieuwe weg in te slaan. Ik vertel jullie vaak over mijn leven, mijn leven met niet-aangeboren hersenletsel. Maar vooral: ik deel mijn gedachtes. Waar denk ik veel over na. Wat zijn de positieve dingen in mijn leven met een chronische ziekte. Zo noem ik het tenminste, mijn hersenletsel: een ziekte. Maar het is niet iets wat mijn lichaam kreeg. Het waren geen cellen die raar gingen doen, of een orgaan wat het begaf. Mijn ‘ziekte’ was en is gewoon brute pech. Een klap op mijn hoofd. En bam ik behoorde opeens tot een andere ‘categorie’/’soort’ mensen. Maar weten jullie ook wie ik ben? Ilana zonder ziekte?

Ilana met NAH

Mijn dagen zijn anders nu. Zoals velen weten, vul ik het in met dagbesteding. Vertel ik dat ik daar zoveel leuke mensen ontmoet. Maar weten jullie ook wie die mensen zijn? Waarom ze zo fantastisch zijn? Weten jullie dat ik dankzij vrijwilligers naar dagbesteding kan, omdat ik door een ‘busje komt zo’ busje opgehaald word, gereden door die vrijwilligers? Dat ik een hulp heb die mij helpt de boel in huis op orde te houden? Waardoor het in mijn hoofd ook meer orde is. Dat ik een thuisbegeleidster heb waar ik alles mee kan bespreken? Dat mijn ouders mijn boodschappen doen en dat het mijn broertje is die ik bel als ik overstuur ben?

Gewoon Ilana

Maar dat er ook een Ilana is zonder dit alles. Een Ilana die ontzettend gek is met haar opa en oma. Die nog steeds van paarden houdt en het stiekem wel mist. Iemand die een lot koopt om te kunnen dromen over het winnen, maar uiteindelijk altijd besluit dat de prijs niet op haar mag vallen, omdat ze al ‘rijk’ genoeg is. Iemand die niks geheim kan houden – mijn tong is vaak sneller dan het ‘misschien had ik dit niet moeten zeggen’. Iemand die een gruwelijke hekel aan sporten heeft. Ontzettend van eten houdt en ondertussen altijd klaagt dat ze te dik is (zelfs op de foto’s waarvan ik nu terug kijk en denk: ‘wat had ik toen een goed figuur’).

maar ook…

Dat ik iemand ben die harder dan hardst huilt om films. Mijn lievelingsfilms al meer dan vijftig keer gezien heb, om vervolgens zelfs al in het begin van de film te beginnen met huilen, omdat ik weet dat er iets zieligs gaat gebeuren. Dat ik eindes verklap van series en er altijd doorheen praat. Dat ik veel zing; en hard. Dat mensen vaak geboeid zijn als ik zing – niet, omdat het zo mooi is, maar, omdat ze verbaasd zijn over het feit dat iemand die zo vals zingt, zich zo luidkeels laat horen. Dat ik saxofoon speel sinds ik een jaar of zes ben, daar beter geluid uit komt dan mijn keel, en ik dit met veel plezier nog steeds elke week doe. Dat ik erg impulsief ben en droom over grootse dingen. Dat ik van feestjes en verassingen hou – in tegenstelling tot mijn familie – en ja, zelfs met hersenletsel. Of ik het volhoud, is een tweede vraag. Dat hetgeen wat ik absoluut het lelijkste aan mijzelf vind mijn tanden zijn, de reden waarom jullie nooit een volmondige glimlach krijgen op foto’s. (Hopelijk gaat hier binnenkort wat aan gebeuren) Dat ik blij ben met mijn haar en heel hard moest huilen toen het laatst veel te kort geknipt was.

Dat ik sarcastisch ben. Een avondmens was, maar nu vaak de avonden zo moe ben, dat ik langzaamaan steeds meer de ochtenden ga waarderen. Honden absoluut over katten verkies. Dat ik verschrikkelijk slecht in Nederlands ben, niks van grammatica snap en dat dat de hoofdreden is dat schrijven nooit eerder in mij opgekomen is. Dat ik iemand heb die mijn verhalen nakijkt en dat ik zonder deze persoon niet gekomen was waar ik nu ben. Dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn, maar ook kan genieten van momenten samen. Mijn echte vrienden op één hand kan tellen en familie belangrijk vind. Dat roze Ilana roept en ik het net zo leuk vind om cadeautjes te geven als te krijgen. Dat Grey’s Anatomy absoluut de mooiste tv-serie ooit is. Dat Nicholas Sparks de meest aangrijpende boeken schrijft en ik Maya Angelou één van de inspirerendste vrouwen ooit vind. Dat ik er stiekem van droom om kunstenaar te worden. Dat er bij elk kunststuk wat ik maak vanzelf een gedicht, woorden ontstaan. Maar vooral dat ik meer ben dan mijn NAH. Dat het veel bepaalt in mijn leven, maar niet wie ik ben.

In mijn volgende verhalen wil ik jullie graag meenemen in meer aspecten van mijn dagelijkse leven. Wat meer Ilana met NAH, niet alleen het NAH.

Ilana

Lees hier de vorige blog van Ilana

Ilana heeft in 2014 een ongeluk gehad, waarbij zij een hersenkneuzing heeft opgelopen. Nu heeft zij een blog opgericht over hoe het voor haar is om te leven met hersenletsel. Ze wil hiermee graag mensen meer inzicht geven over de gevolgen van NAH en mensen met NAH steun bieden. Lees hier verder op haar website www.ikbenilana.nl.