Hoe het einde van 2020, het begin van mijn nieuwe leven werd na een cva

2020…. Wat een. ***jaar. En nee. Geen verontschuldigingen voor mijn taalgebruik. Laten we een kat, een kat noemen. Een venijnige dan met vlijmscherpe nagels en snode plannen.

Het jaar waarin covid-19 “het is maar een griepje” ons allemaal goed liggen heeft gehad. Het nam ons onverwacht bij het nekvel net zoals een hongerige leeuwin genadeloos een giraf omlegt in de Afrikaanse rimboe…

Bye bye vakantieplannen, spontane dagjes weg,….

Verhuizen

Het jaar waarin Pieter en ik beslisten “genoeg big city life, laten we verhuizen naar de boerenbuiten, want corona lockdown 5.0 willen we toch in onze eigen tuin uitzitten.” Maar zo redeneerde blijkbaar half Vlaanderen. We hebben de laatste maand vele krotten gezien voor de waanzinnigste prijzen… en ja, als er dan eens een deftig huis bij zit en je wil een bod doen. Praat dan nog eens met de bank of je 50.000 euro boven de vraagprijs kan gaan. Want dat is de nieuwe trend in de huizenmarkt. Maar kom, lichtpuntje: we hebben een huis en ja we zijn over de vraagprijs moeten gaan.

Nieuw leven na CVA

Het jaar waarin ik te weten kwam dat Cerebrovasculair Accidents ( chique naam voor beroerte) niet enkel voor mensen met zware obesitas of 80-plussers zijn….

Oorzaak,: groot vraagteken
Gevolg: extreme evenwichtsstoornissen, verlamde linkerkant.

“Goed zo” zei de kinesist goedbedoeld bij de zoveelste frustrerende wandeloefening in het ziekenhuis.

“WAT? Jij vindt het goed dat ik bij iedere stap in elkaar zak zoals een zatte pinguïn???”, dacht ik bijna luidop. Gelukkig zag de kinesist tijdig mijn verbitterde gezichtsuitdrukking en hield hij deftig zijn mond. Of hij ging de volle lading krijgen. Sowieso.

Geen diagnose

Ik zit inmiddels al 3 jaar in het sukkelstraatje. Net zoals Google maps je weer goed liggen heeft en je wandelroute in een wildvreemde stad plots 38 minuten duurt ipv 5.

Frustrerende consultaties met neurologen, cardiologen, radiologen (lees: hele dure dokters met onmogelijke agenda’s) volgden.

Verjaardag en einde jaar

Het jaar waarin ik na mijn cva mijn 29ste verjaardag mocht vieren in een ziekenhuisbed met een bedpan onder mijn billen en een gore grootkeuken lasagne. Hoera!

Normaal zag ik altijd op tegen die overroepen eindejaarsperiode. Maar nu ontving ik die met open armen. 2021: in, 2020; out. En snel.

Op 8 oktober 2020, in volle coronacrisis, veranderde het leven van Nickie heel plotseling. Tijdens de wekelijkse looptraining met de loopclub kreeg zij een (cva) beroerte, op 28-jarige leeftijd. Herstel en revalidatie volgden. Ze was kwaad en gefrustreerd. Eén van de manieren om daarmee om te gaan is door erover te schrijven. Dit doet zij voor ons, maar ook op haar eigen website.