Het mysterie van het zooltje

De verkoopster kijkt mij aan en vraagt nogmaals: “u heeft niet een zooltje in uw schoen zitten van deze witte sneaker?” Een andere verkoopster komt erbij en kijkt de dozen ook even na. Ik voel het zweet al opkomen op mijn rug.

Ik heb polletje van ruim 3 jaar meegenomen. Ik dacht dat dat wel even kan als ik de schoenen ga passen. Twee maten zijn er voor mij besteld en ik hoef alleen maar te passen in welke schoen mijn voet het beste past.

Polletje is de winkel aan het onderzoeken en ze vindt het hier wel leuk, geeft ze aan. Een grote spiegel geeft even wat afleiding. “Handjes op je rug he”, roep ik. “Nee oma, dat kan niet, want ik ben met mijn handjes aan het spelen”, zegt Polletje.

Een jurk

De verkoopsters staan nog steeds te overleggen waar het zooltje kan zijn. Het wordt erg busy in the headquarters (mijn brein) en ik roep Polletje dat ze naar de kassa moet komen. Dan volgt mijn eerste hartverzakking, want ik hoor…. “oma, ik ben verstopt”. “Niet nu hoor, gaan we straks doen”, roep ik. Maar vergeet het maar… Dus ik zoeken en ja hoor, onder beeldige blauwe jurken zit Polletje te glunderen. “Vind je dit een mooie jurk voor oma?”, vraag ik. De jurk gaat mee naar de kassa, dus zijn we allebei blij. “Nee dank u, ik hoef niet te passen hoor, het is de kleinste maat he.”

De kwestie met de zooltjes is inmiddels opgelost. Ik heb geen idee hoe. Dan krijgt Polletje een chocolaatje en gaan wij naar buiten. “Gaan we volgende week weer naar ullepup?” vraagt Polletje dan. “Ja hoor”, geef ik aan, want zeg nou zelf, het is een grote maten winkel, maar af en toe is de kleinste maat toch te groot. Heerlijk om te horen toch?

Thuisgekomen trek ik mijn nieuwe jurk aan met mijn nieuwe witte sneakers. Trots laat ik het aan mijn man Kees zien. “Wat moet jij nou met een zwangerschapsjurk”, is zijn vraag…

Lees hier de vorige blog van Pip